Hoe India me te pakken kreeg

Het vorige blog sloot ik af nadat ik in een Jurrasic Park achtige setting tijgers had gespot. Na het zien van de foto’s dachten velen dat ik in een soort Beekse Bergen was geweest. Echter is het gebied waar ik was ongeveer half zo groot als de provincie Utrecht, terwijl er maar 65 tijgers leven. Op het moment van schrijven bevind ik me in Bangkok. Toen ik hier 10 jaar geleden voor het eerst was met Tijmen, Nanny en Lidy had ik nooit gedacht dat ik het ooit als een verademing zou zien om hier te zijn. Maar heel eerlijk gezegd was ik na bijna 6 weken wel een beetje klaar met India. Het is een prachtig land, het eten is fenomenaal en de Indiërs zijn bijzonder vriendelijk. Het is er ook chaotisch, verschrikkelijk vies en de Indiërs zijn bijzonder vriendelijk. Zo vriendelijk dat ze allemaal alles van je willen weten, met je op de foto willen en als ik ook maar even aan het zoeken was er vaak meerdere me kwamen helpen en niet weg gingen voordat ik in de juiste richting ging. Er heeft zelfs ooit iemand mijn tuktuk achtervolgd om te checken of die me wel op de juiste plek bracht. Voor een paar weken is dit leuk en aandoenlijk, maar na 6 weken in je eentje tegenover ruim 1 miljard Indiërs vergt toch wel heel erg veel energie.

India
Voor het echte begin van dit blog gaan we echter terug naar vóór de safari. De safari begon om 2, dus daarvoor nog even snel wat lunchen. Ik had een thali besteld (combinatie van rijst, naan en 2 a 3 curry’s), die kwam veel te snel nadat ik het besteld had en ook de rijst was wat koud. Alle alarmbellen gingen rinkelen, maar ik dacht al 4 weken overleefd te hebben en had honger, dus toch maar eigenwijs opgegeten. Jullie begrijpen het misschien; was een foute keuze. Datgene wat ik wist dat ging komen was er, ik werd ziek. De verwachting dat iets gaat gebeuren, maakt het niet minder vervelend als het er is. Maar ik wilde niet langer in het verschrikkelijke Sawai Modhapur blijven, dus ging ik met de trein naar Kota. Op het station aangekomen bleek de trein die ik wilde hebben 5 uur vertraging te hebben. Dus na 1,5 uur wachten en door een stuk of 15 mensen tegelijkertijd geholpen te zijn aan een trein, zat ik in een trein naar Kota. Maar voor het eerst deze reis zat ik wel in de General Class (normaal pak ik de hele goedkope en degelijke Sleeper Class), de allergoedkoopste coupés van de trein. Het leek alsof de hele coupé nog nooit een westerling gezien had, ik werd 3 uur lang aangestaard. Terwijl ik aan het zweten was en bijzonder nodig naar de wc moest. Halverwege de reis toch besloten om te kiezen tussen twee kwaden en naar de wc te gaan in de trein. Na het openen van het hokje kwam ik direct terug op mijn besluit, ik zal niet beschrijven wat ik daar zag. In Kota moest ik met een tuktuk naar het busstation en toen moest ik nog een bus naar Bundi hebben, mijn bestemming. Al met al was het geen pretje… In Bundi zat ik in een hostel gerund door een bijzonder vriendelijke familie en heb ik rustig 3 dagen op bed kunnen liggen, zodat ik me weer helemaal beter voelde.

Bundi
Het grootste deel van de tijd heb ik op bed gelegen en films gekeken, heerlijk om stiekem het Netflix account van mn zusje te kunnen gebruiken! Toen ik weer begon met eten ben ik gegaan voor omelettes, eieren leek me iets wat mn maag wel kent. De laatste dag in Bundi voelde ik me weer een stuk beter en nam de eigenaar van het hostel me mee naar de Royal Enfield garage. Die was van een vriend van hem en hij moest even het huis uit, omdat zijn vrouw binnen enkele dagen ging bevallen. De grote meneren rijden hier op Royal Enfield, dat zijn echt geweldige motoren. Ze vroegen of ik ook een stukje wilde rijden, wat mij wel mooi leek natuurlijk. Dus toen ze vroegen of ik het kon, zei ik dat ik wel eens eerder op een motor gereden had (altijd een beetje bluffen en zelfverzekerd over komen). Maar het bleek dat je zo’n motor in de eerste versnelling moet zetten om te gaan rijden. Hier had ik even geen rekening mee gehouden, tot hilariteit van zo’n 10 toekijkende Indiërs. Het was ze duidelijk dat ik dit absoluut niet kon en ik moest het stalen zwaargewicht weer inleveren. Jammer maar was te proberen.

Jhalawar
Toen ik in Manali was, lang geleden in de bergen, stond ik nog open voor de behulpzame Indiërs. Dus had een stelletje met geholpen met wat bestemmingen uit te zoeken. Zij hadden me ook uitgenodigd om bij hun boerderij langs te komen. Op de boerderij was weinig werk toen ik langs kwam, dus kon ik verblijven in het huis van de familie van Abigyan. Met 2 bussen ben ik hierheen gekomen, natuurlijk precies terwijl ik aankwam reed mijn volgende bus weg, toen heb ik een tuktuk de bus laten achtervolgen, maar we hebben het niet gered. Hier baalde ik achteraf nog meer van toen ik in de 2e bus zat naast iemand waar ik eerder op de dag een selfie mee gemaakt had, dat blijft ook nog steeds doorgaan. Deze man ging natuurlijk eerst zijn kinderen laten zien en heeft vervolgens bijna de volle 3 uur tegen me gesproken, over alles wat we langs de kant zagen, allerlei vragen over Nederland en de tip dat ik toch echt rust moest houden na ziek te zijn geweest (dat had gekund als hij even stil was geweest). Toch voelde ik wat compassie, hij bedoelde het allemaal goed, ik word er gewoon moe van dat dit soort dingen elke dag gebeuren. Los van elkaar zijn het leuke gesprekken met alleen maar goede intenties, maar alles samen vreet het aan mn energie.
Abi is een hele vriendelijke kerel die er erg van houdt om alles over de geschiedenis van India te vertellen. Ik weet nu alles over Lord Ram, Lord Shiva en Hare Krishna. Tegelijkertijd met mij was er ook nog een Brits stel. Indiërs zijn erg gastvrij en ik vond het heel erg interessant om te zien hoe de familie dynamiek was. De vriendin van Abi was op de boerderij, dus naast hem en het Britse koppel waren er nog zijn ouders en getrouwde zus (zonder man). Het bleek vrij uniek te zijn dat zij er was, omdat mannen in India het niet altijd toestaan dat hun vrouw weer voor een week even terug gaat naar het ouderlijk huis. De vader des huizes was een advocaat, oude kerel van in de 70 schat ik, voor wie iedereen in het huis toch vooral bang was. De moeder was erg vriendelijk, die stuurde de twee ‘loopjongens’ aan die de hele dag door aan het koken waren zo leek het. Abi, Lucy, Tim en ik hebben rondom Jhalawar het een en ander bekeken, een fort, een tempel, dat soort dingen. Mijn hoogtepunt hier was echter niet het heerlijke eten of de prachtige natuur; het was gewoon een potje voetbal. Op een trapveldje in de buurt komen elke avond jongens om te voetballen, van 12 tot 35 jaar schat ik zo ongeveer. Ik had mn Ajax shirt aangedaan en dat vonden ze allemaal prachtig, ze kenden behoorlijk wat spelers en hadden allemaal de wedstrijden vorig seizoen in de Champions League gekeken. Heerlijk om weer eens te sporten, jammer genoeg verloren, maar gelukkig wel een goal gemaakt.

Lucknow
Ik had geen treinticket vooraf kunnen kopen, dus moest ik met de bus naar Kota en ruim 4 uur voor de trein aanwezig zijn, in de chaos een ticket aangeschaft en toen nog even Kota bekeken. Vervolgens met een nachttrein van ruim 16 uur van Kota naar Lucknow (we hadden een paar uur vertraging). Lucknow is niet echt een stad waar veel toeristen komen, maar ik had geen zin om nog 7 uur extra te reizen naar mijn daadwerkelijke bestemming. Dit was dus meer een tussenstop, maar wel een verrassend leuke tussenstop. Lucknow is een mooie stad en er was best wel het een en ander te zien. Ook eindelijk weer eens goed vlees gegeten, een op straat gegrilde kip, ik zag z’n vriendjes nog in de kooi zitten. Heb me weer verbaasd over de Indiërs, ik was bij een prachtig memorial van een aantal jaar oud. Niet alleen klommen ze allemaal op de beelden om fotoshoots te houden, ook hadden ze stiften mee om hun naam te schrijven op het memorial gebouw (voor de schrijver van de grondwet). Ik vond het bizar, maar schijnt hier de normaalste zaak in de wereld te zijn.

Varanasi
Na 1 dag in Lucknow de volgende ochtend verder gegaan naar de plek waar ik heen wilde; Varanasi (de stad heeft nog 5 andere benamingen, maar ik vind deze het beste). Dit is precies wat ik verwacht had toen ik naar India kwam. De heilige stad aan de Ganges, het is hier druk en chaotisch. Maar ik kon hier absoluut genieten van de chaos, is toch ook een deel van de ervaring. Ik had er maar iets van 26 uur te besteden, dus die heb ik zo goed mogelijk proberen te benutten. Dat begon door om half 5 op te staan en met een boot over de Ganges te varen voor de zonsopkomst en een heilige ceremonie. Het was een leuk idee om de zonsopkomst mee te maken, maar die zie je hier dus niet opkomen. Varanasi is een van de meest vervuilde steden van India en pas rond 9 uur als de zon wat hoger staat is hij te zien, voor die tijd is de zon verborgen achter een dikke laag smog. Overdag een foute keuze gemaakt door met een Braziliaan en een Tsjech naar de plek te gaan waar Budha zijn eerste toespraak heeft gegeven. Was te ver weg, niet heel erg veel te zien en het waren beide geen chille mensen om tijd mee te besteden. In de avond weer over de Ganges gevaren, blijft bizar om te zien dat er de hele dag mensen zich hierin wassen. Terwijl alle riolen ook in de rivier uitkomen. We zijn eerste langs weer een heilige ceremonie gegaan, die bizar druk bezocht was. Hierna zijn we doorgevaren naar de plek waar de lijken verbrand werden en daarna in de rivier uitgestrooid. Dit was onwerkelijk om te zien en te horen over alle tradities die hierbij komen kijken. In principe zouden alle echte Hindoes hier verbrand moeten worden. Er zit dus ook een hele bussines achter om alle lijken vanuit de rest van India hierheen te krijgen. Dit is wel echt zo’n geval van dat ik het hier wel kan gaan proberen uit te leggen, maar dat is niet te vergelijk met het zelf zien/meemaken/ruiken/ervaren. Rond een uurtje of 11 in de avond naar het treinstation gegaan en weer met een nachttrein verder.

Kolkata
Best wel lekker in de trein gelukkig, behalve toen rond 4 uur in de nacht de kaartjes werden gecontroleerd. Altijd leuk dat de conducteur dat zelf dan ogenschijnlijk wel een goed idee vindt. Het landschap veranderde geleidelijk, het werd vlakker en een stuk groener dan de plekken waar ik eerder was. Ik reed richting de oostelijke grens met Bangladesh en kwam er ook vrij snel achter waardoor het zoveel groener was. Het begon te regenen en niet zo klein beetje ook. Toen ik in Kolkata aankwam zat ik midden in cycloon Bulbul. Het viel nog wel mee met hoe erg de wind was, maar de regen was echt bizar, zo hard en het bleef maar doorgaan. Ik baalde hier vooral van omdat ik me niet kon voorstellen dat onder deze omstandigheden de voetbalwedstrijd die ik graag wilde bezoeken door zou gaan. Nergens op het internet was hier iets over te vinden, dus ondanks dat de mensen in m’n hostel me voor gek verklaarden, ben ik toch maar met mijn regenjack aan de taxi ingestapt naar het stadion. Daar werd de wedstrijd in de hoogste Indiase divisie gewoon gespeeld. In het stadion zaten een kleine 10.000 mensen, van de 85.000 die erin passen. De beleving in het stadion is heel erg verschillend met die in Nederland. De Indiërs staan allemaal te dansen en gillen bij een goal, ze hebben vlaggetjes op het gezicht getekend en ze snappen duidelijk niks van het spelletje. Ook was het voor mij al vrij snel duidelijk dat de scheids het liefste had dat de thuisploeg zou winnen. Gelukkig kwam ik in het stadion een paar duitsers tegen en zaten we enigszins droog. De andere twee dagen regende het gelukkig iets minder en heb ik de stad bekeken. Ook nog een hockeywedstrijd gezien, waarbij ik al vrij snel in het VIP gedeelte naast het veld werd uitgenodigd. Het was de halve finale van een toernooi en er speelden enkele Indiase internationals mee. De plaatselijke bobo’s vonden het maar wat mooi om een Nederlander tussen zich te hebben.
Toen op de laatste dag een Indiër in mijn hostel zich eerst ging bemoeien met de reisplannen van een Frans stelletje en daarna ook nog tegen mij begon te vertellen welke plekken ik de volgende keer allemaal moest bezoeken in India, was ik er helemaal klaar mee en wist ik dat het goed was om hier weg te gaan.

Kortom
Veel meegemaakt weer de afgelopen weken, heel erg genoten ook vooral. Wel een paar dagen flink ziek geweest en in bed gelegen. Maar dat heeft me ook wel weer tijd opgeleverd om na te denken over waar ik nog allemaal heen zou willen op de wereld de komende tijd. Ik ben in ieder geval tot het besef gekomen dat ik kwaliteit boven kwantiteit ga zetten. Het is absoluut niet mijn doen om in een paar maanden zo veel mogelijk landen te bezoeken. Ik denk dat het meer waard is om rustiger aan te doen en niet meer om de dag in de trein te zitten, wat in India wel soms het geval was. Ik heb weleens een week gehad waarbij ik meer 55 uur onderweg was en dat is toch echt best wel vermoeiend in je eentje. Niet alleen het uitzoeken waar de bus gaat, hoe laat de trein of van welk perron, niet alleen het proberen om niet te worden opgelicht door tuktuk drivers en andere verkopers (wat uiteindelijk toch wel gebeurd), niet alleen alle gesprekken met de locals in de treinen en bussen, maar vooral ook het continue op m’n 2 tassen en broekzakken moeten letten. Ach het klinkt allemaal misschien wat dramatisch, maar uiteindelijk moet ik wel toegeven dat ik het ook wel leuk vind. Het geeft een onbeschrijfelijk gevoel van vrijheid en zelfredzaamheid om met je hele hebben en houden door een vol station of straat te lopen, alleen maar Indiërs om je heen die amper Engels praten, op een plek in de wereld waar nauwelijks mensen van buiten India komen en waar Google steetview al helemaal nog nooit geweest is.

Al met al heb ik echt genoten van India, wat een prachtig kleurrijk land, maar ik heb ook de keerzijde kunnen ervaren. Door rond te lopen op de plekken waar geen toeristen komen en de echte armoede te zien. Het was hartverscheurend toen in een taxi zat, met airco en mijn dure camera op mn schoot, terwijl naast de deur een zwanger meisje (ik schat tussen de 18 en 22) aan het bedelen was, met een kindje in haar handen. Het kindje zat onder de brandwonden, die naar alles waarschijnlijk expres zijn aangebracht om meer geld te kunnen verdienen. Ik kon het niet aan en wilde wat geld geven, maar werd tegengehouden door de chauffeur die vertelde dat het een bende is en ze het geld niet zelf mag houden. Wij kunnen er met ons hoofd niet bij, maar hier is het de orde van de dag. En dan stond ik 10 minuten laten bij een prachtig fort te genieten van wat streetfood. Wat ik heb heel veel streetfood gegeten en ervan genoten, heerlijk allemaal.

Nou is weer een flink verhaal geworden, misschien ben ik nog wel iets vergeten over India, maar dan komt het de volgende keer nog wel. Mijn reis gaat weer verder, op dit moment ben ik in Bangkok. Ik zal proberen om het volgende blog iets sneller te schrijven, dan kan het ook wat korter en is het voor mezelf nog overzichtelijk of niks vergeet of niks dubbel vertel.

X

Sneth