In Rajasthan met gekke locals, kamelen en tijgers.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mn vorige blog schreef, dit merkte ik ook aan de vele berichten die ik kreeg om te vragen hoe het gaat en waar ik ben. Het gaat goed met me en op dit moment ben ik in ….. Bijna elke avond heb ik Wifi in de hostels, wat het makkelijk maakt om contact te houden met Nederland. Veel backpackers hier kopen een simkaart en zijn op die manier de hele dag in het bezit van een werkende internetverbinding. Ik zelf vind het wel prima om het gebruik van internet te beperken tot de avonden. De avonden hier zijn niet heel erg bijzonder, alcohol is eigenlijk nergens toegestaan, wat ervoor zorgt dat er in de hostels vaak spelletjes gespeeld worden, veel mensen aan het lezen of bellen/appen zijn en af en toe een avondwandeling. Naast de vele rokende backpackers natuurlijk. Ze hebben soms bier in een restaurant of hostel, maar dat staat dan niet op de kaart, maar wordt (vooral nadat ik heb gezegd dat ik Nederlands ben) wel vaak aangeboden. Met een gezicht en toon alsof er gehandeld wordt in verboden kernwapens, met een prijs die gelijkstaat aan meerdere overnachtingen.
Vanuit de bergen ben ik weer naar de grote steden, Agra en Jaipur, gegaan. Dit vond ik eigenlijk niet zo heel erg bijzonder, de steden zijn warm, druk, chaotisch, vies en de mensen zijn er heel erg opdringerig. In de woestijn bij Jaisalmer was het al iets aangenamer, niet de temperatuur maar de mensen wel. Ook Jodhpur en Pushkar vond ik leuke en mooie steden.
De vraag die veel mensen stellen is of ik samen met mensen reis of alleen. Ik heb, na alle tips die je hier krijgt van de locals, eigen route gemaakt en reis die alleen. Dat vind ik ook wel chill, want dan hoef je dus niet te overleggen met iemand over wat er wel en niet op het programma staat en of het aangepast moet worden. Ik hoef niet zo nodig een of andere uitgerangeerde hippie achter me aan te hebben. Maar in de hostels zoek ik wel altijd contact, wat er dus voor zorgt dat ik bijna elke dag met andere mensen omga.

Reizen
Om maar verder te gaan waar m’n vorige verhaal geëindigd was; ik heb de trein naar Agra gehaald. De nachtbus was verschrikkelijk, door een gordijn binnen in de bus kon je niet zien waar we heen gingen en de eerste 5 uur waren nog door de bergen, dus alleen maar van links naar rechts gegooid worden. De bus was uiteindelijk ook anderhalf uur te laat en ik had dus nog maar een half uur om het metrostation te zoeken, de juiste metro te vinden, naar het treinstation te gaan en op een gigantisch treinstation de juiste trein te vinden. Altijd leuk als je dan rennend en zwetend met zo’n 18 kilo bagage op je lichaam op het treinstation aankomt en vraagt aan een offical waar de trein naar Agra gaat, het antwoord was: “no, today no train to Agra”. Na wat aandringen dacht hij dat er heel misschien een trein vanaf perron 4 ging, dat klopte gelukkig. Sindsdien heb ik meerdere treinen gepakt en dit is altijd een belevenis op zich. Ik koop vaak voor een paar euro een ticket in de goedkoopste klasse. Daar wordt je als buitenlander aangestaard door hele families en zeggen ze wel Engels te spreken, maar veel verder dan “yes” komen ze niet. Dus met handen en voeten toch vaak met ze communiceren en lachen. Ik zorg altijd dat ik koekjes en chips bij me heb, zodat ik wat kan uitdelen. Het stinkt er, is er overvol en je moet oppassen dat de bovenbuurman z’n tenen niet in je gezicht zet. Maar ik vind het wel mooi eigenlijk. Ook is het altijd goed opletten, via google maps, waar de trein zich bevindt. Want ze roepen geen stations om in de trein en de kans dat de trein op het juiste tijdstip aankomt is verwaarloosbaar, dus opletten om niet het station te missen. Het minst comfortabel was nog wel een nachtbus die ik had tussen Jaipur en Jaisalmer, ik had het bovenste bed helemaal achteraan de bus. Bij elke hobbel die we namen ging mijn hele lichaam de lucht in. Ik lag in een afgesloten hokje van 150x50x50, met m’n hoofd naar voren in de rijrichting. Ik hoef niet uit te leggen dat ik amper geslapen heb de 13 uur in de bus.

Agra
Totaal geen interessante stad, eigenlijk in westerse beleving één grote krottenwijk. Maar er staat wel één van de wereldwonderen, de Taj Mahal. Dit zorgt voor heel veel toeristen, niet alleen backpackers maar ook de ietwat oudere garde (ik zal voorzichtig zijn met mijn taalgebruik, ik ben me ervan bewust dat een deel van mijn lezers zich in deze groep bevindt). De lokale bevolking ziet hierdoor in elke buitenlander een wandelende zak geld en probeert dit op elk mogelijke manier los te schudden. Verschrikkelijk vermoeiend om de hele dag door aangesproken te worden om van alles en nog wat te moeten kopen.
Uiteraard heb ook ik de Taj Mahal bezocht. Om half 6 in de ochtend ben ik erheen gelopen, waarbij ik werd ingehaald door vele tientallen jonge jochies tussen de 10 en 14 jaar. Zij rennen om als eerste bij de ingang te zijn, kinderen tot 15 jaar mogen gratis naar binnen, wat tot gevolg heeft dat deze jochies door hun ouders allemaal tot gids zijn gebombardeerd. Ze spreken wel vaak goed Engels, Frans, Duits en soms Spaans. Het lijkt grappig om te zien, maar eigenlijk is het natuurlijk triest dat ze niet naar school mogen, maar dit elke dag moeten doen.
De Taj Mahal zelf is inderdaad een heel mooi gebouw, in de zonsopgang krijgt het een soort gele gloed. Ik ken uiteraard wel mooiere gele gebouwen, maar toch. Alleen had ik het gebouw graag 30 jaar geleden bezocht, overal is het namelijk dringen, duwen, trekken om de beste foto te maken. Ik weet zeker dat er elke dag mensen komen kijken die dat hele gebouw nooit met eigen ogen zien, alleen maar via hun telefoon/Ipad/camera. Hilarisch is het wel om te zien wat voor belachelijke poses…… mensen aannemen, vooral de Indiërs en de stelletjes. Indiërs mogen trouwens voor 50 roepie naar binnen, een schijntje van de 1200 roepie (ongeveer 18 euro) die buitenlanders betalen. Wel leuk dus om geweest te zijn, maar ik heb bijzondere plekken gezien. Misschien zijn de verwachtingen te hoog, misschien heb ik me te veel laten afleiden door de hordes voor amateurmodel doorgaande mensen.

Jaipur
Gelukkig had ik een heerlijk hostel, met dakterras waar een zwembad te vinden was. Daar kon ik de drukte van de stad ontvluchten. Er komt een groot festival aan en de Indiërs zijn daar al inkopen voor aan het doen. Ik vond de locals hier, net als in Agra, ook weer heel erg opdringerig. Iedereen probeert je iets te verkopen en als dat op een dag ruim over de 100 keer gaat, dan raak je zelf ook vermoeid van al het “nee” zeggen. Gelukkig twee chille Belgen ontmoet waarmee ik samen een fort heb bezocht en de stad heb bekeken. Met een groepje kan je samen lachen om de mensen, die vinden dat je voor de komende 50 meter toch echt beter een tuktuk kan hebben dan kan lopen. Op de een of andere manier vinden Indiërs buitenlanders gewoon onwijs interessant, zo’n 20 keer per dag moet je met ze op de foto. En in m’n hostel wel ik op een ochtend voor 7 uur wakker gemaakt door een Indiër van 50 uit mn kamer, met de boodschap dat hij er vandoor ging en of we nog even een selfie konden maken voor zijn vrouw en kinderen, was niet goed voor m’n humeur. Wel heb ik in Jaipur weer heel veel mooie foto’s van mensen genomen en ook echt wel leuke en interessante gesprekken gevoerd op straat.

Jaisalmer
Het was een heerlijk om hier te zijn, zoals jullie hebben kunnen lezen vond ik de vorige twee steden mooi maar ook vermoeiend. Hier was het minder toeristisch en veel minder opdringerig. Ik had een chill hostel, waar ik via een tip van iemand terecht was gekomen. Ik heb geregeld dat ik er gratis kon overnachten, in ruil daarvoor heb ik wat foto’s van het moeten maken. Ook heb ik een tocht met kamelen door de woestijn gemaakt, met wat mensen van het hostel. We hebben in de openlucht in de woestijn overnacht, onder een prachtige sterrenhemel. Dit was wel echt heel erg vet om te doen. Bizar om buiten wakker te worden, om je heen te kijken, wat kamelen te zien en verder vooral zand. Wel te merken was het dat we vlakbij de grens met Pakistan waren, India en Pakistan zijn geen vriendjes om het maar zacht uit te drukken. In jaisalmer zelf is het leger dan ook zichtbaar aanwezig en vliegen er vaak gevechtsvliegtuigen over. Zelf heb ik toch maar afgezien van het plan om rennend de grens over te gaan, dat ga ik ooit wel vanuit de VS naar Mexico proberen, lijkt me wel humoristisch.

Jodhpur
De blauwe stad wordt dit genoemd, doordat de huizen in het oude centrum grotendeels blauw geverfd zijn. Hele vriendelijke mensen wonen er, ik had een heel erg chill hostel, er staat een mooi fort wat ik bezocht heb. Met wat mensen van het hostel een hele middag/avond met een gids door de oude stad gelopen. Bizar om te zien hoe de mensen daar leven, zonder enige privacy, zonder staten, alleen maar kleine steegjes, met een open riool en overal kleine winkeltjes. Hier was het duidelijk te merken dat het Diwali festival eraan kwam, ik zag opeens heel veel vrouwen op straat die inkopen aan het doen waren namelijk. Verder heb ik nog iets hilarisch gedaan, ik heb namelijk meegedaan aan een yoga klas. We waren met ruim 10 mensen, 2 andere mannen en het waren allemaal welgestelde Indiërs (dit had ik door doordat ze allemaal met hun eigen auto aankwamen en een vrouw zelf door een beveiliger gebracht werd). Maar ik ben niet lenig en heb nu gevoel voor ritme. Vaak moest ik dus ook echt mn best doen om mijn lach in te houden, als ik weer veel te laat was met het innemen van de posities.


Pushkar
Een niet zo grote stad rond een heilig meer. Hele vriendelijke mensen die het hostel runnen en veel chille backpackers. Jullie begrijpen het, ik had het hier goed naar m’n zin! Ook een scootertje gehuurd om wat meer van de omgeving kunnen zien. Heerlijk om zelf een beetje rond te kunnen rijden en non-stop te toeteren. Elke ochtend werden we wakker gemaakt door de apen die op het dak (soort golfplaten) sprongen, wat een oorverdovend lawaai was. Op de 27ste was hier de belangrijkste dag van het Diwali festival. Dit is een lichtfestival en dat betekende vooral heel veel vuurwerk. Voornamelijk kinderen die knalvuurwerk afstaken op precies te zijn, maar op zondagavond rond het meer ook heel erg veel siervuurwerk. Met mensen van het hostel hebben we de dag op een traditionele manier gevierd, met een versieren van schaaltjes, het maken van zoetigheden, een groot kunstwerk maken van gekleurd zand, een gebed richting de desbetreffende god met bijbehorend offer en een uitgebreid diner.

Ranthambore national park
Weer een paar interessante uren in de trein gehad, het leek wel of de hele coupé van 72 mensen mijn volledige levensverhaal wilde horen. Daarna in het donker aangekomen in een kleine stad naast het national park. Achteraf had ik heel erg veel spijt dat ik geen hostel geboekt had van tevoren. Ruim een uur rondgelopen tussen de apen/zwerfhonden/koeien/zwijnen en al het knalvuurwerk wat afgestoken werd, her en der waren wat brandjes en toeterende jongeren op motors; het leek wel een oorlogsgebied. Uiteindelijk in het meest afzichtelijke hotel van de stad terecht gekomen in een hele vieze kamer. Het bed was vies, stonk en stond vol met voetafdrukken. Dat het ook nog keihard was, maakte het helemaal af. Voor het eerst geen Wifi en niemand in het hotel die Engels sprak. Ik heb een verschrikkelijke nacht gehad, maar ben wel weer een ervaring en belangrijke les rijker (niet teveel het avontuur opzoeken, soms gewoon de veilige optie kiezen).
De volgende dag ben ik direct op zoek gegaan naar een nieuw hotel en een prima middenweg gevonden tussen de luxe resorts en het krot waar ik gisteren sliep. Nog wat van de prijs af kunnen halen in ruil voor wat foto’s en een goede review. In de middag had ik een safari in het national park. In het gebied van ongeveer 500 vierkante kilometer (geen idee waar het mee te vergelijken is, maar het klinkt groot) leven iets minder dan 70 tijgers. Het goede nieuws van de dag is dan ook dat ik er daar vandaag 3 van gezien heb. Dit was echt een hele vette ervaring, wilde tijgers spotten is gruwelijk en heb je veel mazzel voor nodig.

Kortom
Dit blog heb ik grotendeels in de trein geschreven en zojuist de laatste 2 dagen nog even beschreven. Het was alweer een tijdje geleden, maar dat kwam vooral doordat ik te druk was met andere leuke dingen. Het is natuurlijk absoluut niet altijd feest, maar ik probeer overal wel enigszins het positieve van in te zien. Ik maak nog steeds met veel plezier veel foto’s en ben deze ook gaan posten op Instagram (mocht je daar geen toegang tot hebben en toch de foto’s willen zien, je mag me altijd appen en dan stuur ik ze door). Ook ontmoet ik elke dag heel veel interessante mensen, het wordt nooit saai om iemands levensverhaal te horen. Soms ontmoet je mensen voor een avond (zoals een Candees waar ik net mee gegeten heb), soms een paar dagen (zoals de mensen in het hostel in Pushkar), soms 10 minuten (zoals een meisje waar ik in Ajmer een tuktuk mee gedeeld heb, 10 minuten gelachen en verder niet gesproken) en soms 2 seconden (zoals alle backpackers die je in een chaotische straat tegenkomt en niet meer dan een begrijpende blik met elkaar wisselt). Morgenochtend om 05:25 gaat mijn trein naar Bundi, waar ik 1 dag zal blijven en daarna ga ik naar een boerderij van een Indiër die ik eerder ontmoet heb. Daar zal ik misschien elke dagen wat helpen met kleine klusjes. Daarna ga ik verder richting het oosten, richting Varanasi en Kolkatta. Nog steeds geen idee wat mijn plan na 12 november wordt, maar dat komt vanzelf wel. Ik heb ook net een half uurtje (het is hier nu 21:15) geleden bedacht dat ik morgenochtend die trein ga pakken. Ik vermaak me nog wel en vind het leuk dat jullie reageren, zowel privé als hieronder. Ik hoop de komende tijd vooral met rust gelaten te worden door de apen, vandaag had ik er al 2 achter me aan, logisch natuurlijk omdat ik bananen bij me had. Maar van veel andere backpackers heb ik vooral over Varanasi veel bizarre verhalen gehoord. Hopelijk blijft dat me bespaard. En als iemand me de volgende keer kan helpen met een titel zou dat fijn zijn, want daar is nog wel wat ruimte voor verbetering.

X
Sneth