Guatemala deel 2 en El Salvador

Inmiddels zit ik dus weer in Nederland, geheel onverwacht. In het weekend van 14 en 15 maart gebeurde er heel erg veel rondom het virus. Na vele telefoontjes en nieuwsberichten lezen, was ik er voor mezelf uit. Dus belde ik met mijn ouders, de boodschap die ik had; “ik blijf hier.” Maar ik wilde wel eerst even mijn reisverzekering bellen hoe en wat, die gaven aan dat ik niet meer verzekerd zou zijn als ik besloot te blijven. Dus moest ik toch naar Nederland komen en zit ik hier alweer een tijdje. Heel erg raar is het om na een half jaar reizen terug te komen en amper mensen te zien. Echt klagen mag ik niet, want ik had er al een groot deel van mijn reis opzitten. Veel meer heb ik het te doen met mensen die net begonnen waren of nog zouden gaan. Het is een heel raar einde en helaas werkt het menselijk brein zo dat het eerste en laatste altijd het beste bij blijven. Gelukkig kan ik mezelf ertoe zetten om vooral alle positieve dingen van mijn reis centraal te zetten, want daar waren er heel erg veel. Het heeft me veel moeite gekost om dit laatste verslag te schrijven, maar voor mijn eigen administratie wil ik het wel graag doen. Sowieso heb ik veel plezier gehaald uit het schrijven van deze verslagen. Het is mij, op de reacties na, onduidelijk wie het lezen, maar hoe dan ook heb ik er zelf veel lol aan beleefd. Traditioneel is het verslag weer veel te lang geworden, dat zijn jullie inmiddels wel gewend. Het verslag begint de eerste dagen van maart.


Acatenango vulkaan
Vanuit Antigua werd ik vroeg in de ochtend opgehaald, ik had heel veel zin in een goede wandeling. Aangezien ik in Antigua een paar dagen niet zoveel gedaan had. Spannend moment is het altijd in de bus, want als solo reiziger is het vrij belangrijk wie er allemaal in je groep zitten. Gelukkig hoeft er maar 1 chill persoon tussen te zitten, wat dit keer het geval was. Geheel volgens mijn verwachting was dit een Engelsman die van voetbal hield. De tocht die we gingen maken was echt briljant, niet in de laatste plaats doordat het een hele pittige hike was. Want doordat het zo zwaar is om boven te komen, zijn er op de top niet heel erg veel mensen en dat maakt de ervaring alleen maar mooier.
We begonnen op 2400 meter en de eerste kilometer was het direct flink omhoog. Het lopen werd moeilijk gemaakt doordat er kleine stenen lagen, waardoor je wegzakt bij elke stap. Na deze eerste kilometer besloten de 2 Amerikanen van de groep, dat ze dit nooit gingen redden en met een paard omhoog moesten gaan. We zijn in ruim 5 uur naar onze slaapplek gelopen, op 3600 meter. Het was een prachtige tocht door verschillende landschappen. Ik vond het vooral vet toen we vanuit een stuk jungle, waar we in de dichte mist liepen, boven de wolken uitkwamen. Het was dus een vrij zware wandeling, maar ik vond het wel lekker om een beetje te zweten en te lopen. Aangekomen bij onze tent, vertelden de gidsen dat we de mogelijkheid hadden om dichter bij de actieve vulkaan te komen. Wij zelf sliepen om een vulkaan die niet echt actief is, maar we keken uit op El Fuego, die een paar keer per uur as spuwt. Het was wel een pittige tocht om dichter bij de krater te komen, eerst 300 meter afdalen en vervolgens 350 meter klimmen weer. Maar ik was er nu toch, dus ik wilde ook alles zien en heb het gedaan. In de groep was er discussie, want sommige mensen wilde wel, maar die wilde niet extra betalen voor de verplichte gids. Dus heb ik de gids in mijn eentje moeten betalen en gingen 4 anderen zonder gids, omdat ze de weg wel zelf zouden vinden. Echter moesten ze op de terugweg, toen het volledig donker was, alsnog achter mijn gids aanlopen. Ik vond het vooral asociaal voor die gids, want die liep inkomsten mis hierdoor.
Maar goed, we waren dus tot vlakbij de krater gekomen, op zo’n 700 meter. Dit was echt heel erg vet omdat de vulkaan af en toe as spuwde. Toen het donkerder begon te worden werd ook de oranje lava zichtbaar. Bijzonder indrukwekkend met op de achtergrond een zee van wolken, waar we boven zaten. Ja, het was ook wel enigszins spannend, want je weet nooit hoe groot de volgende uitbarsting gaat zijn. We zaten op de bergkam met ongeveer 30 mensen, verschillende groepen en gidsen. Het was vooral oppassen om niet naar beneden te glijden via het kleine lava gesteente, dan was het moeilijk stoppen geweest. Toen het eenmaal echt donker was en verschrikkelijk koud begon te worden, zijn we weer terug gelopen naar de slaapplek, met hoofdlampen op om nog iets te kunnen zien. Ruim 9 uur gelopen die dag, ik was kapot en na een bord pasta bij het kampvuur ben ik dan ook gaan slapen. In de tent waren sommige uitbarstingen te voelen door het trillen van de grond.
De volgende ochtend ging om half 4 de wekker, want het plan was om de zonsopkomst van de top van de Acatenango vulkaan te kijken. Dit was dus de niet actieve vulkaan we we op sliepen. Net zoals in de avond naar El Fuego ging niet iedereen van de groep mee, maar ik ging uiteraard wel. We moesten 400 meter omhoog naar 4000 meter. Dit was vooral zwaar doordat het donker/koud was en het ‘pad’ bestond uit alleen maar kleine stenen, bij elke stap zakte mijn voeten weer terug naar beneden. Bovenop de top hadden we uitzicht over 2 andere vulkanen en de zon die opkwam, het was het dus volledig waard. Naar beneden lopen is, door die stenen, heel makkelijk. Het is meer een soort skiën, door af en toe te springen. Onderweg naar beneden hebben we nog ergens wat ontbeten. We kwamen wel onder het stof aan, ik was helemaal zwart. De hele tocht heb ik vooral gelopen met die Engelsman en een Duits meisje.

El Paredon
Na een heerlijke douche werd ik opgehaald om met een klein busje vanuit Antigua naar El Paredon te gaan. Dit is een klein dorpje aan de pacifische oceaan, waar mensen vooral naar toe komen om te surfen. Eigenlijk is het niet een dorpje te noemen, er is geen pinautomaat en er is zelfs bijna geen Wifi te vinden. Om er te komen moest het busje over een stuk onverharde weg. Ik heb hier 4 nachten geslapen, in een heerlijk hostel aan de zee en met een zwembad en pooltafel. Elke avond aten we met het hele hostel samen van een groot buffet en was er daarna altijd een activiteit. Ik heb 2 boeken gelezen hier, heerlijk in een hangmat in de schaduw op het strand. Surflessen heb ik me ook weer aan gewaagd, de vorige keer dat ik had gesurfd was 8 jaar geleden in Australië. Gelukkig bleek ik nog op mijn oude niveau te zitten en het nog steeds niet te kunnen. Na een lange les lukte het me gelukkig om een paar keer te staan. Elke dag tussen 5 en 7 werd en een volleybalwedstrijd gespeeld. Blijkt dus toch nuttig om dat met gym te leren, zodat ik een van de betere was. Al met al dus 4 heerlijke dagen gehad hier, ook erachter gekomen hoe heerlijk het soms kan zijn om geen toegang tot het internet te hebben. Heel veel chille mensen in het hostel. Enige minpuntje was dat er een grote groep met Frans-Canadezen was, grote groepen zijn sowieso niet heel chill in een hostel omdat ze vooral met elkaar bezig zijn. Maar ook daar zaten gelukkig wel aardige mensen tussen. El Paredon was heerlijk en later bleek ook dat het de stilte voor de storm was die ging komen. Maar daar had ik nog geen idee van toen ik mijn dagen in het zwembad en op het zwarte strand doorbracht.

Reis naar El Salvador
Vanuit El Paredon moest ik weer met een klein busje terug naar Antigua, vanuit daar ging de volgende dag mijn bus naar El Salvador. Ik had dus na 4 dagen opeens weer Wifi en toen bleek dat vanuit het niets (ik was in El Paredon van 5 tot 9 maart) dat hele coronavirus groot was geworden in Europa. Maar hier was niks aan de hand, dus heb ik me gewoon voorbereid om naar El Salvador te gaan.
Erg vroeg in de ochtend ging ik met een klein busje vanuit Antigua naar El Salvador. Hier had ik erg veel zin in, omdat het niet een bestemming is waar veel mensen naartoe gaan. Ik vind het toch ook wel echt leuk om plekken te zien die nog niet zijn overspoeld met toeristen. Normaal gesproken is de grens tussen El Salvador en Guatemala “open” en kan je gewoon doorrijden. Dat was nu niet meer het geval, door dat virus. We zaten in een minivan en iedereen werd gecontroleerd op temperatuur en waar je in de afgelopen 3 weken geweest was. Ik had hier geen enkele problemen, maar sommige Duitsers waren pas 2 weken aan het reizen en mochten in eerste instantie niet naar binnen. Maar nadat de buschauffeur een goed woordje voor ze had gedaan, was het allemaal geen probleem. Ik zat in een busje wat naar El Tunco ging, wat mijn originele plan was, maar de dag voordat ik ging had ik toch bedacht om iets meer van El Salvador te gaan bekijken. Dus ben ik na één uur in El Salvador uitgestapt bij een tankstation en toen overgegaan om het lokale vervoer. Ik wist dat er in El Salvdor nogal wat criminaliteit voorkomt, dus ik heb mijn beide tassen geen moment los gelaten. Verder was het allemaal prima, voor een paar cent heb ik meerdere bussen gepakt. Wel werd ik telkens heel erg vreemd aangekeken als ik de bus binnen kwam. Ik keek mijn ogen uit met wat de locals allemaal meenemen de bus in, dingen zoals een aangeklede paspop of een autoband. Ook verbaasde het me dat er zoveel verkopers de bus in kwamen, niet alleen met eten, maar ook medische producten en huishoudartikelen. Ik moest 3 verschillende bussen pakken en het lastige was dat niemand hier ook maar één woord Engels spreekt. Mijn Spaans is beperkt, maar ik had geen keuze en op de een of andere manier kwam ik zonder veel problemen aan bij mijn bestemming; Lago de Coatepeque.

Lago de coatepeque
Wat is het toch heerlijk om bij water te zijn en al helemaal als er ook nog bergen in de buurt zijn. Twee dagen heb ik doorgebracht bij dit prachtige meer naast een vulkaan. Het eten in El Salvador is ok, vooral veel rijst, bruine bonen en pupusas (een soort kleine tortilla gevuld met kaas en puree van bruine bonen). Rond het meer heb ik wat gefietst, wat erg leuk was omdat ik letterlijk de enige buitenlander in de omgeving was. Mooi om te zien hoe de mensen hier leven, kan je je echt niet voorstellen in Nederland. Het rare was dat het er wel op leek alsof er rond het meer soms toerisme is, maar dat het nu (hoeft totaal niet aan het virus te liggen) volledig stil ligt. Zo was er op het meer 1 iemand die een jetski had en die kwam elk half uur langs het hostel gevaren om te vragen of ik een rondje wilde maken. Ik ben de slechtste niet en gun die man ook wat inkomsten, dus heb ik een kwartiertje rondgescheurd op de jetski. Het hostel was met palen boven het water gebouwd, heerlijk dus om in de ochtend direct even te gaan zwemmen.

Santa Ana
Vanaf het meer moest ik met 2 bussen naar Santa Ana, ook dit ging weer prima. Merk wel dat ik extra scherp ben in de bussen hier, iedereen zit ook de hele tijd me aan te kijken alsof ik heel erg raars aan het doen ben. Ze zijn hier duidelijk niet echt gewend aan backpackers. De meeste gaan ook rechtstreeks naar El Tunco en blijven voornamelijk daar. Santa Ana is een wat grotere stad, wat vooral te merken was aan de hoeveelheid zwaarbewapende militairen op straat. Hier ben ik ook maar 1 dag geweest, zo relaxed is het niet om verplicht voor het donker in het hostel te moeten zijn. Verder was dit een typisch latijns amerikaans stadje, kleurrijke huizen, een markt, een centraal plein met een kerk, overal eten te kopen en heel veel mensen overal.

El Tunco
Weer met meerdere bussen moest ik naar El Tunco, via de hoofdstad San Salvador. Maar daar ben ik bewust niet lang gebleven, schijnt vooral veel chaos te zijn en weinig te beleven. We daar over moeten stappen, toen ik bij het uitstappen direct 2 vechtende taxichauffeurs zag wist ik dat ik een goede keuze had gemaakt. Aan het begin van de middag kwam ik aan in El Tunco, een klein en afgesloten surfdorpje, met veel backpackers en wat meer toerisme dan in de rest van het land. Ik ben hier nog niet eens een hele dag geweest. Want toen ik hier aankwam hoorde ik namelijk dat El Salvador alle landsgrenzen volledig had gesloten. Er werden zijn 350 toeristen verplicht vastgehouden 2 weken lang, omdat zij toevallig op het verkeerde moment in dezelfde busjes zaten als ik een paar dagen geleden. Ik besefte me dat als El Salvador ook zou besluiten om het luchtruim te sluiten, dat ik dan een groot probleem zou hebben. Want het is leuk en avontuurlijk om hier rond te reizen, maar ik heb dermate veel wapens (zowel van militairen als “particulieren”) gezien dat ik niet in de chaos wil zijn hier. Even met mijn ouders gebeld en na een hele korte nacht slaap ben ik snel naar het vliegveld gegaan. Daar was het al vrij chaotisch, met heel erg veel geannuleerde vluchten en dus boze reizigers. Ik heb wel weer iets van mijn lijstje kunnen afstrepen; zonder ticket kwam ik naar het vliegveld en aan de balie heb ik een ticket gekocht. Uiteindelijk was de man wel zo vriendelijk om te vertellen dat het online ruim 100 dollar goedkoper was. Ik moest nog 6 uur wachten op mijn vlucht en heb dus vooral mensen gebeld. Mijn vlucht naar Lima was bijna helemaal leeg, toch raar dat ze mij dan 600 euro lieten betalen. Maar ik kreeg hierdoor wel 2 maaltijden, dus ik kwam tevreden aan in Peru.

Lima
Opgelucht kwam ik dus aan in Lima, wel moest ik bijna 2 uur in de rij staan om door de immigratie te komen. Maar hier leek nog niet zoveel aan de hand, iedereen stond dicht op elkaar en weinig mensen met mondkapjes. Zonder enig probleem kwam ik Peru binnen. Op het vliegveld heb ik nog even wat gedronken met Floris, een goede vriend van me uit Utrecht. Hij vloog naar Panama en het kwam toevallig zo uit dat we tegelijkertijd op het vliegveld waren. De volgende dag, een zondag, begon de chaos in Peru pas echt. De president hield een toespraak en kondigde een volledige lockdown aan, iets waar eerder nog geen sprake van was. Ik zat er dus net en moest eigenlijk al weer weg. Gebeld met mijn reisverzekering, die zeiden dat ik niet meer verzekerd zou zijn als ik zou blijven. Dus met heel veel pijn in mijn hart en twijfels, moest ik toch echt besluiten om terug naar Nederland te komen. De terugreis, zoals al eerder enigszins beschreven, was een complete hel. Vooral op Lima airport was de chaos verschrikkelijk. Het hield niet op bij terugkomst, want inmiddels probeer ik al een paar weken wat terug te krijgen van de 12 vliegtickets (waarvan maar 5 gebruikt) die ik moest boeken. Maar dit lijkt op dit moment onmogelijk te zijn.
Terugkomen in Nederland was dus vooral een dubbel gevoel, het zien van mijn ouders, zusje en Caesar was toch wel een hele grote opluchting na een reis van meerdere dagen zonder slaap.

Kortom
Ik blijf erbij dat ik absoluut niet mag klagen, ik heb een half jaar lang rond de wereld gereisd en het was echt fantastisch. Ik heb overal van genoten en heb mijn ogen uitgekeken. Ik kwam op nieuwe plekken, heb geweldige mensen ontmoet, heb heerlijk gegeten en ik kon elke dag weer precies doen waar ik zelf zin in had. Het is wel raar dat het nu, ondanks dat ik 6 maanden heb gereisd, niet echt “af” voelt. Ik had nog allemaal geweldige plannen voor minimaal 3 maanden. Er is dus nog twijfel bij mij, wanneer ik deze laatste plannen kan gaan uitvoeren.

Ik vond het weer erg leuk om het een en ander op te schrijven en uit de reacties te lezen vonden jullie het ook leuk om mijn reis te volgen. Het is ook heerlijk om terug te lezen en weer even te kunnen wegdromen naar de tijd dat ik een half jaar lang geen enkele keer het weerbericht heb gecheckt, omdat het toch wel zonnig zou zijn. Onderweg heb ik nog allerlei statistieken bijgehouden, gewoon uit tijdverdrijf tijdens lange reisdagen. Enkele opvallende statistieken zal ik hieronder nog even melden. Ik hoop dat iedereen gezond is en blijft!

X
Sneth


16 verschillende landen
37 verschillende manieren van vervoer
64 reisdagen
24 luchthavens
19 vluchten
11 treinreizen
10 boottochten
32 busritten (gemiddeld 5,5 uur)
11 podcasten
7 boeken
74 verschillende hostels
10 gratis overnachtingen
12 dagen met iets van regen
9 nachten zonder Wifi
32 keer langs de douane (met het vliegtuig, fiets, ferry, bus en lopend)
12 rondje hardlopen
730 kilometer gefietst
"1046 keer verplicht op een selfie met locals"
"12 keer aangevallen door zwerfhonden"