Caribisch Belize en het eerste deel van Guatemala

Zoals gebruikelijk loop ik weer wat achter met mijn blog. Op dit moment zit ik in El Salvador en vlieg ik over een kleine week naar Peru. Dus heb ik nu maar alvast het een en ander opgeschreven en zal ik proberen om over een week de rest van Guatemala en El Salvador te beschrijven. Verder kan ik melden dat het met mij allemaal erg goed gaat, al heb ik nu ook wel voor het eerst echt sterk het verlangen gehad om weer even in Nederland te zijn. Gelukkig komt er in Peru weer een maat uit Nederland langs en ga ik daarna misschien door naar Argentinië met een andere maat, dus dat zijn hele goede vooruitzichten. Soms krijg ik de vraag hoe lang ik nog van plan ben om te blijven reizen, helemaal zeker weten doe ik dat niet. Hopelijk gaat dat Coronavirus niet een al te grote rol spelen, hier in Midden-Amerika valt het volgens mij nog wel mee.
Het verslag waaraan je net bent begonnen te lezen gaat over Belize en Guatemala.

Caye Caulker (Belize)
Na een prachtige, maar zware boottocht, kwam ik aan op een Caribisch eiland; Caye Caulker. Dit eiland deed me direct denken aan Isla Holbox, het is een paradijselijk eiland zonder verharde weg, witte stranden, palmbomen, azuurblauwe zee en golfkarretjes. Het enige wat opvallend anders was, waren de inwoners. In Belize spreekt men Engels en de bevolking komt voornamelijk uit Afrika. Het motto van het land is ‘go slow’ en dat wordt op elk mogelijke manier nageleefd. De eerste persoon die me aansprak op het eiland probeerde me direct een joint te verkopen, het zou niet de laatste zijn die teleurgesteld op zoek moest naar een toerist die wel geïnteresseerd was. De sfeer op het eiland wordt vaak vergeleken met Jamaica, nou ben ik daar nog nooit geweest, maar ik kan me voorstellen waar de vergelijking vandaan komt.
Mijn hostel had in de kamers houten vlonders, verder lag overal zand en hingen er hangmatten. De sfeer was er dus precies zoals op de rest van het eiland, heel erg relaxed. De meeste mensen worden vroeg wakker, door de zon en gaan dus ook relatief vroeg slapen. Zelf heb ik hier een fietstour en een snorkeltour gedaan. Naast een vrij essentieel dagje relaxen, zwemmen en de was.
Vooral de snorkeltour was heel erg vet. Voor de kust van Belize ligt namelijk het op 1 na grootste koraalrif ter wereld. Bewust had ik dus ook een tour geboekt waarbij de gidsen van tevoren beloofden geen dieren te zullen voeren en goed om te gaan met het koraal. Dat doen lang niet alle gidsen; om bijvoorbeeld vissen, vogels of haaien aan te trekken worden deze gevoerd. Iets wat per definitie slecht is voor deze dieren. De mensen op mijn tour waren vriendelijk, maar wel een beetje saai. 2 stelletjes en een vrij stevige lerares, allemaal uit de VS. Zij wilden allemaal snorkelen met een zwemvest, wat ik natuurlijk niet gedaan heb. Geen idee waarom ik om m’n 27ste nog zo ben, maar ik kan het echt nog niet aan om dan te gaan snorkelen met een zwemvest. Dan maar wat eerder terug naar de boot als ik weer een hele hap met zout water had binnen gekregen. Het was dus wel echt prachtig, overal was koraal en natuurlijk heel erg veel vissen. We hebben stingrays, haaien, barracuda's en zeeschildpadden gezien onder water, naast allerlei andere rare vissen.

Tocht Caye Caulker naar San Ignazio
Na een paar heerlijke dagen op het Caribische eiland was het weer tijd om landinwaarts te gaan. Belize is niet zo groot en er wonen ongeveer net zoveel mensen als in de stad Utrecht. Maar ik wilde nog wel iets meer van het land zien dan alleen dit eiland. Met een speedboot ging ik om 7 uur in de ochtend naar Belize city. Van tevoren had ik al gehoord dat deze hoofdstad niet de moeite waard was en zelfs enigszins gevaarlijk om met te veel dure spullen over straat te lopen. Gelukkig was het nog heel rustig zo vroeg in de ochtend. Ik moest de halve stad, niet zo groot dus, doorlopen om vanaf de ferry bij het busstation te komen. Het werd me wel duidelijk dat dit echt een achterstandsbuurt was. Overal dichte rolluiken, auto’s met lekke banden, huisjes gemaakt van golfplaten, houten huizen met veranda’s tot de straat en tuinen vol met troep. De mensen die op straat waren keken me erg raar aan, zo van; wat doet hij hier. Zonder problemen, op wat schreeuwende mensen na, kwam ik bij het busstation aan. Daar stond een bewaker met kogelvrij vest en geweer, ook dat is Belize. Toen moest ik nog met de bus, een lokale bus, ook wel bekend als een ‘chickenbus’ (omdat echt alles wat je maar kan bedenken aan mensen, dieren en voorwerpen in die bussen gaat), in dit geval was het een oude Amerikaanse schoolbus. Ook hier werd ik weer vreemd aangekeken, maar na wat vriendelijk lachen zag ik ook her en der wat glimlachen ontstaan. Niet bij de man die precies achter me zat, de bus zat vol dus ik moest wel daar gaan zitten. Grote Afrikaanse man, zwarte tanktop aan en een wit haarnetje in zijn haar. Niemand durfde naast hem te gaan zitten en hij was de enige die niet hoefde te betalen. Ondertussen schalde Bob Marley door de speakers en reden we door een soort savanne landschap. Zo’n chickenbus heeft als voordeel dat het verschrikkelijk goedkoop is en dat je tussen de locals zit, dus een leuke ervaring. Maar er zijn, op enkele busstations na, geen haltes. De bus stopt dus om de paar minuten om mensen van langs de kant op te pikken of mensen af te zetten; het gaat echt verschrikkelijk traag.

San Ignazio (Belize)
Na een paar uur kwam ik aan in San Ignazio, een klein dorpje in het westen van Belize. Hier was ik precies om tijd om nog even naar Ajax te luisteren op de radio. Ze verloren van Heracles en vanaf daar begon het echt bergafwaarts te gaan helaas. Zelf ben ik de rest van de dag op pad gegaan, eerst naar een oud Maya tempel complex. Dit lag prachtig verscholen in de jungle, overal kon ik de brulapen horen. Het was niet zo heel erg toeristisch, wat ook wel heel erg leuk was. Ik keek heel erg vreemd toen ik een groep mensen zag lopen, ze zagen er namelijk uit als de Amish uit de VS. Gelukkig had ik de altijd interessante youtube filmpjes van; Geography now!, gezien (een aanrader!). En wist ik dat dit een groep Duitse Mennonieten was, waarvan er best wel een significante groep in Belize woont. Niet dat ik nu snap wat hun leefstijl is, maar ze dragen traditionele kleding en aan de mensen te zien is het lastig om een partner te vinden die geen directe familie is.
De tempels zelf waren prima, een hele hoop stenen op elkaar om het maar even oneerbiedig te zeggen. Mijn dag kreeg een interessante wending toen ik in de bus terug zat en langs een voetbalveld reed. Daar zaten toch zo’n 300 mensen op een betonnen tribune en ik hoorde veel lawaai. Dus ben ik maar even gaan kijken, het bleek een wedstrijd uit de hoogste voetbalcompetitie van Belize te zijn; Verdes tegen de Belize Defence Force. De eerste ploeg was de thuisploeg en de tweede speelde geheel toepasselijk in een tenue met camouflage kleuren.
De wedstrijd zelf was echt bedroevend slecht, maar alles eromheen was een prachtige belevenis. Eerst werd ik natuurlijk weer heel raar aangekeken toen ik de tribune op liep, iedereen had of een Maya of Afrikaanse afkomst. De supporters leefden heel fanatiek mee. De spelers, de coach en de scheidsrechter; iedereen kreeg de wind van voren op het moment dat er in hun ogen fouten werden gemaakt. Niet voor niks stond er rondom het veld een muurtje met daarboven een hek, je kon niet zomaar het veld oplopen. Het mooiste vond ik nog dat de stadionspeaker ook de commentator was. Iedereen kon horen hoe deze man fanatiek meeleefde met de wedstrijd en ondertussen ook de spelers, coach en scheids bekritiseerde. Het was een soort Sierd de Vos, soms begon de man spontaan te zingen (“It’s the green machine, start your engine, vroem vroem vroem!!!”) of kwam hij met mooie metaforen over de Chinese muur en een keuken die in brand staat. Geheel volgens verwachting won de thuisploeg, na wat dubieuze beslissingen van de scheids. Ik heb buiten het bescheiden stadioonnetje nog wat streetfood gegeten, allerlei soorten tortilla’s.

Flores (Guatemala)
Na een kleine week Belize vond ik het wel weer mooi geweest. In de ochtend wel nog even beetje rondgekeken of er nog wat te doen was in San Ignazio, maar ik had geen zin om een hele tour door grotten te maken. Dus ben ik met een collectieve taxi naar de grens met Guatemala gegaan. Hier ging het allemaal best wel soepel eigenlijk. Om Belize uit te gaan moest ik nog wat betalen, maar daarna kon ik zo de grens overlopen en als ik zelf niet had opgelet dan was ik zelfs voorbij het douanehuisje van Guatemala gelopen. Ook hier naar binnen gaan duurde nog geen half uur, twee formulieren invullen en zonder vragen kon ik weer doorlopen. Vanaf de grens weer met een collectieve taxi naar Flores gegaan. Hier kwamen toevallig een Nederlands stel bij me zitten. Tot groot ongenoegen van de chauffeur, want ik had met hem een prijs van zo’n 4 euro afgesproken. En hij wilde hen ruim 20 euro per persoon laten betalen, maar ik had ze direct verteld wat ik met hem had afgesproken en toen moest hij dat aan hen ook wel aanbieden. Na 2 kilometer rijden werden we gestopt door de politie. Die deed een controle naar waar we allemaal geweest waren, om zo het coronavirus buiten te houden.
Floris is een klein stadje in het midden van een meer, prachtige plek dus. In de straten liggen van de grote stenen, waarbij het oppassen is dat je je enkel niet verzwikt. Heerlijk dus om rond te lopen en te kijken wat er allemaal gaan is, al was dat niet zo heel erg veel. Grappig ook om zo’n groot verschil te merken in het uiterlijk van de lokale bevolking. De locals hier zijn vrij klein en stammen duidelijk af van de Maya’s. Ik zat een beetje te twijfelen of ik nog een Maya ruïne wilde bezoeken en welke. Er was er eentje wat één hele dag was en een andere waarbij je 5 dagen moest wandelen. Aangezien ik nog niet zeker wist of ik vanuit Guatemala, Nicaragua of Costa Rica naar Peru wil vliegen, ben ik maar voor de korte gegaan. Deze ruïnes zijn ook de bekendste van Guatemala; Tikal. Omdat ik wel op zoek was naar een andere beleving dan de vorige plekken die ik bezocht had, besloot ik om de tour bij zonsopkomst te doen.

Dus nadat ik vroeg in bed lag ging mijn wekker om 02:30, dus echt lang geslapen had ik niet. Om 3 uur reed ik met een shuttle busje richting het complex, waar we in het donker aankwamen. Echt helemaal niks was er te zien en ik had even onderschat hoe koud het hier is in de nacht. Dus ik liep gewoon in een korte broek en t-shirt rond, toen het later rond 11 uur al bijna 30 graden was had ik hier geen spijt meer van. We waren met een groep van 20 mensen en hadden gidsen mee. Die telden de hele tijd of we nog compleet waren en dat er niet wat toeristen verdwaald waren in de jungle. Opeens liepen we ergens waar geen bomen meer waren en zagen we de sterrenhemel met op de voorgrond een oude Maya tempel. Dit was een surrealistisch mooi moment, wat nog extra bizar werd doordat er voor de tempel een groep van zo’n 50 mensen in stilte een soort rituele dans aan het uitvoeren was. Na even te kijken moesten we uit beleefdheid weer doorlopen en zijn we naar de top van een tempel gegaan, om vanaf daar de zonsopkomst te bekijken. Er zaten ongeveer 40 mensen en we hadden allemaal de instructie gekregen om niet te praten en in stilte te kijken. Natuurlijk wat volwassen Franse mensen die zich hier niet aan konden houden. De zonsopkomst zelf hebben we helaas niet kunnen zien. Door het grote temperatuurverschil tussen dag en nacht ontstaat er vaak mist, deze zorgde ervoor dat we niks zagen. Gelukkig trok de mist weg toen we door het park gingen lopen om de tempels te verkennen. De gids wist ons mooie verhalen te vertellen en deze tempels zijn echt nog mooi bewaard gebleven, ik was toch blij dat ik naar Tikal gegaan was.

Rond 1 uur was ik uiteindelijk weer terug in mijn hostel en heb ik heerlijk kunnen lunchen. Hierna nog een klein uurtje gebeld via whatsapp met een maat in Nederland. Verder de rest van de dag heerlijk weinig gedaan. Want in de avond had ik een nachtbus.

Lago Atitlan (Guatemala)
Dit was een verschrikkelijk tocht al met al. Eerst werd ik achterop een motor naar het busstation gebracht. Het zoontje van de man waar ik mijn bus ticket geboekt had bracht me even, dus ik maakte de grap dat ik wel ging rijden. Toen de jongen mij de sleutel gaf werd me duidelijk dat hij ook liever had dat ik reed. Helaas kan ik geen motor rijden, ben ik in India achter gekomen, dus moest ik maar op hem vertrouwen. Hierna was het 10 uur in de nachtbus, de stoelen konden ver naar achter dus dat was prima. Wel stond de airco zo koud dat ik zo veel mogelijk kleren aan moest doen. Om me nog verder uit mijn slaap te houden was een een klein tv scherm wat op een halve meter van me vandaan stond, met uiteraard het volume veel te hoog. Na deze bus was ik in Guatemala city, vanaf daar 3 uur in de file gestaan naar Antigua. Door de file miste ik net mijn ‘aansluiting’ naar een andere shuttle en moest ik in Antigua 4 uur wachten. Toen we de bus uitgingen stonden er een paar Israëlische meisjes te kijken hoe wat kleine mannetjes met veel moeite hun veel te grote en zware koffers van het dak tilden. Toen een van de meisjes, minstens een kop groter dan de locals, de mannen begon te commanderen dat ze niet voorzichtig genoeg deden, trok ik het niet meer. Dus heb ik haar even heel duidelijk verteld dat als ze wilde dat het voorzichtig gebeurde ze toch vooral zelf even moest helpen. Beduusd ging het prinsesje weer in de bus zitten, die was duidelijk niet gewend om tegenspraak te krijgen.
Aangezien ik niet geslapen had heb ik niet echt iets gedaan in Antigua, vooral wachten en even ontbijten. Nog een keer ruim 3 uur in een busje door de bergen gereden en vervolgens nog een klein half uurtje met een boot over een meer. Bijna een hele dag later was ik eindelijk op mijn bestemming; het prachtige Lago Atitlan, waar ik sliep in het Free Cerveza hostel.

Wat een heerlijke dagen heb ik hier aan het meer gehad, wel rare dagen, maar daar kom ik later op terug. Ik zat in een prachtig hostel, met allemaal tenten en een boomhut. Elke avond eet iedereen uit het hostel samen en daarvoor werd er, de naam zeg het al, gratis bier gedronken. Het meer ligt tussen een aantal vulkanen in en ik vond het dus echt een prachtige omgeving. Heel veel heb ik er niet gedaan, lekker een paar dagen niks doen. Wel nog speciaal naar een dorpje gegaan om Ajax te kijken, maar dat was vrij teleurstellend aangezien ze uitgeschakeld werden in Europa. Verder waren er gelukkig nog wel wat dingen te doen op het water en organiseerde het hostel elke dag 2 activiteiten. Ik sliep in de boomhut, die van golfplaten, hout en plastic gemaakt was. Vanuit mijn bed kon ik uitkijken over het meer, de vulkanen en zag ik in de avond de sterren, in de nacht ging de hut wat heen en weer door de wind. Dat ik nooit echt vooruit plan en eigenlijk altijd pas op de dag zelf besluit waar ik die avond ga slapen, beschouw ik als een heerlijke vrijheid. Hier was echter de eerste keer dat het tegen me werkte, mijn boomhut was volgeboekt, dus moest ik mijn laatste nacht in een van de tenten slapen. Ik heb het niet zo op tenten, en ook deze nacht heeft me niet kunnen overtuigen.

Antigua
Na wat heerlijke dagen aan het meer ben ik weer terug gegaan naar Antigua, een misselijkmakende rit van 3 uur door de bergen. In Antigua heb ik weer eigenlijk niet zo heel veel gedaan, even een paar dagen rustig aan. De eerste dag dat ik er was wel weer naar een voetbalwedstrijd gegaan. Dat was met de aanwezige ME en stewards met kogelvrije vesten ook weer een belevenis. Verder vooral door de stad gelopen, prima gegeten, foto’s gemaakt, sporten en met mensen bellen. Antigua is een prachtige stad, typisch Latijns-Amerika, met een plein en kerk als het middelpunt. Geen hoogbouw, alleen een grote vulkaan op de achtergrond. Geen geasfalteerde wegen, maar grote stenen die het onmogelijk maken om normaal te rijden met een auto. Vanuit hier ben ik een wandeling gaan maken naar een vulkaan, daarover zal ik in mijn volgende blog schrijven.

Marc
Op mijn eerste ochtend in Santa Cruza, bij Lago Atitlan lag ik even op bed, net mijn ontbijt gegeten en ik was nog wat moe. Toen ik een appje kreeg van een oud teamgenoot van Naarden, Rutger Kwee, of we even konden bellen. Kwee en ik kunnen het altijd erg goed met elkaar vinden, maar we spreken elkaar helaas niet meer zo vaak, hij weet dat ik aan het reizen ben en zijn appje bezorgde mij dus al direct koude rillingen. Ik wist dat er iets mis was, alleen nog niet wat. Onze oud teamgenoot Marc was overleden, ongeveer net zo oud als ik en vanuit het niet een hartstilstand gekregen.
Verder wil ik er niet al teveel over schrijven. 5 jaar zaten Marc en ik bij elkaar in het team, het grootste deel daarvan hebben we 3x per week samen tussen Utrecht en Naarden gereisd. Helaas de afgelopen jaren, toen we niet meer samen speelden, elkaar amper meer gezien. Maar ik kon altijd met hem lachen en we appten elkaar nog zo nu en dan. Het heeft dus ook even geduurd voordat ik het volledig verwerkt had. Ik was er echt even helemaal klaar mee om aan de andere kant van de wereld te zitten. Gelukkig heb ik veel oude teamgenoten van Naarden kunnen bellen. Ik ga Marc ontzettend missen op de TD’s van Kampong waar we elkaar tegenkwamen of als we gingen kijken bij het huidige Naarden H1.
Hierdoor heb ik even een aantal dagen niet al te veel gedaan en vooral geprobeerd om niet te veel te reizen. Was goed om even rustig aan te doen en zo een beetje op te laden voor het vervolg van mijn reis. En om de reis te kunnen relativeren, helaas zijn mensen niet onsterfelijk, dus kunnen we maar beter wat moois/goeds doen met de tijd die ons gegund is.


Kortom
Vanuit Belize naar Guatemala gegaan, waar ik een prima tijd heb. Tropisch eiland, Maya ruïnes, voetbalwedstrijden, vulkanen en een prachtig meer; zijn heel kort de dingen die ik gezien heb. Beetje raar gevoel om in zo’n fantastische omgeving te zitten met heel veel leuke mensen, terwijl ik vanuit Nederland slecht nieuws krijg. Vanuit El Salvador hoop ik dat jullie in Nederland nog enigszins gespaard gaan worden met de paniek die er heerst rond het Corona virus. In mijn volgende verslag zal dat ook terugkomen, hoe daar hier mee om wordt gegaan.

X
Sneth