Salsa, Siësta & Fiesta in Mexico

Dit is weer een verschrikkelijk lang verslag geworden zie ik nu. Daarom raad ik altijd mensen aan die te weinig tijd/zin hebben om alleen de eerste en laatste alinea te lezen. Op die manier ben je wel op de hoogte van hoe het met me gaat. Of het natuurlijk in delen te lezen, dat heb ik met schrijven ook gedaan.

Op dit moment ben ik net aangekomen in Belize, op het eiland Caye Caulker om precies te zijn. Vanuit hier schrijf ik de laatste woorden van dit verslag. De laatste woorden die ik schrijf zijn altijd de eerste die jullie lezen. Op dit moment ben ik, Nederlandse tijd, 144 dagen onderweg. Dit is noemenswaardig omdat mijn vorige grote reis (in 2011/2012) 144 dagen duurde. Vanaf dit moment ben ik dus langer van huis dan ooit. Maar alles heeft met instelling te maken vind ik altijd, destijds wist ik bij vertrek mijn einddatum al en was ik er de laatste weken ook echt aan toe om naar huis te gaan. Nu ben ik vertrokken zonder einddatum en ben ik nog steeds met veel enthousiasme en plezier aan het reizen. Groot voordeel om het enthousiasme vast te houden is dat ik niet alleen in veel verschillende landen ben, maar ook heel erg veel verschillende manier van reizen hanteer. Soms is het een stedentrip, dan een solo backpack avontuur, een fietsvakantie, een roadtrip of een groepsvakantie. Dat laatste is van toepassing op mijn tijd in Mexico, waar ik 2 weken geweest ben. Vijf goede vrienden (Bas, Floris, Freek, Jasper, Joep) van me waren samen in Mexico en vroegen een tijdje geleden of ik niet ook langs wilde komen. Dus toen ik in Tokio was heb ik mijn vliegticket geboekt en ben 2 van hun 3 weken aangehaakt. Ik ken ze uit Utrecht en het zijn allemaal clubgenoten van me. Ik wist dus van tevoren goed wat ik aan ze zou hebben, want vorig jaar zijn we met de hele jaarclub in Colombia geweest. En nu achteraf gezien kan ik stellen dat ze me absoluut niet hebben teleurgesteld. Wat hebben we ongelofelijk gelachen met z’n zessen, niet normaal. Met z’n zessen reizen kan waarschijnlijk best lastig zijn, maar bij ons zijn er geen ruzies of verhitte discussies geweest (of het moet over sport zijn gegaan, dat zou kunnen). We hebben niet alleen veel gelachen, maar ook heel veel vette dingen gezien en gedaan.

Tulum
Het was hele dag vliegen vanuit Los Angeles, via Guadalajara, naar Cancun. Laat in de avond kwam ik daar aan op het vliegveld, dus had ik geregeld dat er iemand me op kwam halen. In tegenstelling tot in Delhi ging het hier wel goed, al was het wel weer even zoeken tot ik iemand tegen kwam met mijn naam op zijn bordje. Een nachtje slapen in Cancun en de volgende ochtend direct door naar Tulum. Toen ik bij de receptie van mijn hostel om advies vroeg voor een bus naar Tulum, bleek er achter me een Duitser te staan die met een gehuurde auto die kant op ging. Ik kon meerijden en we hebben ook maar een kleine detour gedaan langs alle resorts die hier aan het strand staan opgesteld. De volledige weg naar Tulum reden we redelijk dicht bij het strand en om de paar honderd meter was er weer een gigantisch bouwwerk neergezet als ingang van een luxe 5 sterren resort, de rijke Amerikanen komen hier graag. In Tulum heb ik de rest van de middag in het hostel gezeten en gewacht op 5 clubgenoten.
Nadat zij er waren en spullen in de kamers lagen, zijn we wat gaan drinken en uit eten geweest. Ruim 4 maanden had ik hen niet gezien, dus er waren genoeg mooie verhalen uit te wisselen.
De dagen in Tulum hebben we overdag vooral op het strand gelegen. Normaal gesproken niet iets wat ik heel leuk vind of goed kan, omdat ik vooral bezig wil zijn. Maar ik heb me nu geen seconde hoeven te vervelen en heb ervan genoten. We hadden een voetbal, tot we die hadden weggegeven aan wat kinderen die om geld kwamen bedelen. En ook op en rond het strand was genoeg te doen en zien. Tulum is een plek met een prachtig strand, heerlijke zee en veel toerisme. Langs de kust staan dure resorts, waarvan enkele in de avond veranderen in een nachtclub. Naast veel rijke Amerikanen en Zweden waren er vooral Argentijnen die op zoek zijn naar een baan, dit kunnen ze in Argentinië zelf op dit moment amper vinden. Het meest schrikbarende vond ik dat op het strand de verkopers geen locals zijn, maar backpackers die proberen wat geld te verdienen.

In de avonden zijn we vaak eerst lekker uit eten geweest, we hebben echt bijzonder lekker gegeten. Twee avonden zijn we naar een club gegaan, de Gitano en Papaya Playa. Dit was een hele belevenis op zich, totaal anders dan hoe het er in Nederland aan toe gaat. Rijke mannen, die te herkennen zijn aan een witte broek, wit hemd met net iets te veel knoopjes open, een hoedje en een sigaar, betalen een VIP tafel voor hun gezelschap en laten deze helemaal vol zetten met flessen drank. Uiteraard zijn er allerlei mensen die daar vervolgens van proberen te profiteren. Wij zelf waren na de 40 euro entree helemaal tevreden met een flesje Mexicaans bier. Vooral de Papaya Playa was echt prachtig, alles was buiten en met het hoogteverschil keken we uit over de zee.

Op één van de ochtenden werd ik wakker met een soort handafdruk op mijn zij, er waren zelfs vingers te zien. Dit deed behoorlijk pijn en was helemaal rood. Het kriebelde een beetje en leek op een grote schaafwond, maar hoe het er kwam was me een groot raadsel. Ook de rest kon niet bedenken wat het was, dus ik heb er verder geen aandacht aan besteed. Tot we een paar dagen later in een hostelkamer aan de praat raakten met een Nederlands meisje. We vertelden dit verhaal en zij kon het wonderbaarlijk genoeg uitleggen. Blijkbaar is het een allergische reactie op citrusvruchten. Op het strand in Tulum hadden we wat Mexicaanse biertjes gedronken, waar altijd een limoentje in de hals zit. Deze had ik erin gedrukt en blijkbaar daardoor veel sap op mn handen gekregen. Toen ik vervolgens in mijn standaard houding stond, met mijn handen in mijn zij, heeft de citrussap niet alleen mijn zonnebrand weggehaald maar ook mijn huid extra gevoelig voor de zon gemaakt. De komende maanden loop ik dus rond met mijn eigen handafdruk in mijn zij, door een allergische reactie die, geheel toepasselijk, ‘Mexican beer dermatitis’ wordt genoemd.

Ook nog wel enigszins interessant om te melden is de politie die hier af en toe rond rijdt. In Tulum verbaasden we er nog echt over, in de andere steden zagen we dezelfde wagens rondrijden, maar was het al bijna normaal. Er rijden namelijk pick-up trucks rond met achterop 1 of 2 zwaarbewapende soldaten. We hebben er zelfs een keer eentje gezien met een machinegeweer. Dit zorgt natuurlijk niet echt voor een veilig gevoel, maar wat navraag bij de lokale bevolking leert dat het vooral een machtsvertoon is, om een signaal af te geven naar de kartels die hier nog steeds zitten.

Valladolid
In Tulum hebben we een auto gehuurd waar we met z’n zessen in konden. Luisterend naar het in onze mening onderschatte nummertje Mexico, van de nog veel meer onderschatte Zangeres zonder naam, reden we door de Mexicaanse zon. Waar ik in de VS met Tijmen elke keer echt moeite moest doen om mijn ogen op de weg te houden door al het moois om ons heen, was dat hier geen enkel probleem. De weg was volledig rechtdoor en omgeven door hoge struiken, we konden letterlijk niks zien behalve de weg. Gelukkig zijn we onderweg even gestopt om eerst rustig te lunchen en daarna wat oude Maya tempels te bezoeken. We konden hier ook omhoog klimmen, waardoor we erachter kwamen dat dit deel van Mexico (het schiereiland Yucatan) bijna volledig lijkt te bestaan uit bossen en struiken.
In Valladolid zijn we vooral op pad gegaan om Cenotes te bezoeken, dit zijn grote gaten in de grond gevuld met water. Dit klinkt niet echt spectaculair, maar dat is het wel. Eigenlijk is een Cenote meer een grot die onder water is komen te staan. In deze regio heb je er tientallen, misschien wel honderden. Het is dan ook eigenlijk zonde dat zelfs dit gecommercialiseerd is, bij elke cenote moet er toegang betaald worden. Wij zijn er bij 3 geweest, ze waren niet echt druk, maar we waren er zeker niet alleen.
Het stadje zelf was een typisch dorpje uit Latijns Amerika, alleen maar rijtjes huizen van 1 verdieping, die wel allemaal in andere kleuren geschilderd zijn, vlaggetjes over de straten en in het midden één plein met een park in het midden en een kerk aan de zijkant. Wij hebben gegeten en ons laten vermaken bij een restaurant, wat op Tripadvisor vermeld stond als ‘tourist trap’. De stemming zat er bij ons al goed in, we werden geholpen door mannen en vrouwen in traditionele kleden en toen bleek dat we ons toetje konden laten flamberen bij de tafel hebben we dat direct laten doen. De rest van het restaurant vond het hopelijk net zo grappig als wij dat we luid aan het juichen waren bij elke vlam die de lucht in schoot. Zelf kon ik het ook niet laten om de twee vriendelijke Mexicanen even te helpen met het flamberen.

Merida
Onderweg naar Merida zijn we gestopt bij Chichen Itza, een van de 7 moderne wereldwonderen. Vroeg op de dag waren we er, maar zeker niet vroeg genoeg. Bij aankomst bleek dat we achteraan moesten aansluiten in de rij, die gelukkig wel snel ging. Sowieso vond ik het eigenlijk wel meevallen met hoe druk het was. Wel werden we overspoeld door verkopers die regelrechte troep aan ons probeerde te verkopen. Het was echt verbazingwekkend dat het voor de verkopers toegestaan was om op het terrein rond te lopen. Het is een tempelcomplex, waar de typische Maya tempels te vinden zijn. De grote tempel was spectaculair om te zien, de anderen vooral interessant. We waren natuurlijk met zes en niet iedereen had evenveel zin om in de brandende zon op het warmste moment van de dag naar stapels stenen te kijken. Gelukkig zijn we oud en wijs genoeg om zonder overleg een compromis te vinden waar iedereen zich in kan vinden. Zelf vond ik het vooral teleurstellend dat goede informatie ontbrak, er was geen audio guide of dergelijke beschikbaar. Maar wel heel erg vet om gezien te hebben.
Ook Merida was een typisch Latijns-Amerikaans dorp, wel behoorlijk groot met ruim 700.000 inwoners. Dit merkten we vooral doordat het op straat ook echt best wel druk was. Wij hadden via via allerlei tips doorgekregen en hebben heerlijk gegeten en een paar hele leuke typische Mexicaanse tentjes bezocht. Je loopt dan door een klein barretje, wat lijkt een klein kroegje, naar een grote open binnentuin waar overal mensen salsa aan het dansen zijn. Aan plastic tafels zitten te zware Mexicanen op plastic stoeltjes te drinken en energie op te laden voor de volgende salsa sessie. Het ritmegevoel in mijn heupen is dermate bedroevend dat ik me er maar niet aan gewaagd heb.
We waren de enige ‘niet-mexicanen’ waardoor de mensen om ons heen graag een praatje met ons maakten. Het feit dat we Nederlanders zijn wekt nog steeds (bijna 6 jaar geleden) de nodige frustraties op. Wij spelen dit spel graag met ze mee, door zo vaak mogelijk; “no era penal!”, te herhalen. Dat ze nog steeds boos zijn komt door de penalty die Nederland kreeg tijdens het WK voetbal tegen Mexico, zij vonden dat Robben een schwalbe maakte. Ons maakt het natuurlijk allemaal helemaal niks meer uit, maar het beste is in dit geval gewoon mee te praten en toe te geven dat het waarschijnlijk een onterechte penalty was.
Verder hebben we niet zo heel veel gedaan in Merida. Lekker een dagje hangen in het hostel, beetje zwemmen, pingpongen en mijn USA blog schrijven.

El Cuyo
Bas had helaas maar 2 weken vakantie en ging na Merida weer terug naar Nederland. Met z’n vijven zijn we dus door gereden. Via Rio Lagartos zijn we naar El Cuyo gegaan. In Rio Lagartos waren we om een tour te maken met een boot over zee, op zoek naar krokodillen en flamingo’s. We gingen er vanuit dat we deze in het kleine stadje wel konden boeken en dat bleek absoluut geen probleem te zijn. Het dorpje was letterlijk 4 bij 5 straten en vooral veel steigers, maar voordat we bij de 2e straat waren reden er 3 mannen op scooters achter ons aan om ons in hun boot te krijgen. 1 van deze mannen is dat gelukt, want we moesten toch iets. We hebben inderdaad flamingo’s en één krokodil gezien, die lag lekker te chillen in de zon. Ook nog langs een groot roze meer geweest, verkleurd door zout. Allemaal niet bijzonder spectaculair, maar wel leuk om te zien. Na weer een prachtig stuk rijden, groene uitgestrekte weilanden met hoge palmbomen en soms een ranch, kwamen in het kleine El Cuyo. Via wat Mexicaanse meisjes hadden we over dit stadje gehoord en ze hadden gelijk; het wat prachtig aan het strand en er waren helemaal 0 toeristen te vinden. Wel was er een hostel niet heel lang geleden geopend en was er één resort aan het strand. Over een paar jaar zal dit plekje wel een groot toeristisch oord zijn, of onder water staan. Maar nu was het voor ons heerlijk om er te zijn.
We zijn er maar 1 nacht geweest, helaas. Maar we hebben in de ochtend wel iets heel vets gedaan, vond ik. We hebben namelijk onze eerste les kitesurfen gehad. Deze eerste les van 3 uur bestond eerlijk gezegd wel vooral uit het leren omgaan met de kite, op het strand. Je zou dus kunnen stellen dat we 3 uur lang zijn gaan vliegeren. Maar dat zou ik neerbuigend vinden, we hadden namelijk wel een hele grote vlieger waar we ook nog aan vast zaten. Het bleek lastiger te zijn dan verwacht, vond ik dan. Mijn kite verloor enkele keren de wind en dwarrelde vrij triest het water in. Onze instructeur Marco stond dan in Engels met een sterk Italiaans accent te roepen hoe ik kon compenseren, maar dat was dermate onverstaanbaar dat het geen zin had. Wel vond ik het heel erg gruwelijk om te doen en ik kom hopelijk ergens de komende weken nog een spot tegen waar het kan, zodat ik een tweede les kan nemen.

Isla Holbox
Precies op tijd kwamen om een van de laatste ferry’s te pakken, de auto bleef op het vasteland, want op Isla Holbox rijden alleen maar golfkarretjes. Althans, de politie en enkele, ogenschijnlijk belangrijke, locals hebben wel een auto. Maar dat zijn er niet meer dan 5. Het eiland is niet ongeveer 900 meter breed en het begaanbare deel is 4 kilometer lang. Allemaal heerlijk te overzien dus, als je je bedenkt dat er geen verharde wegen zijn, overal strand is en het elke dag zo’n 30 graden is; dan kan je je voorstellen dat dit een klein paradijsje is. Op het eiland is bijvoorbeeld maar 1 ATM waar Pesos uitkomen, de andere komen US dollars uit (blijkbaar ook een betaalmiddel hier). In deze pinautomaat zit vaak geen geld meer en als hij, zoals toen wij langs kwamen, net is bijgevuld door 4 zwaarbewapende mannen, dan staat er een verschrikkelijke rij.
Wij zaten in een heerlijk hostel met zwembad en een grote bar. Ik was helaas maar 1 volle dag op het eiland, de rest een paar dagen voordat ze weer terug naar Nederland moesten. Verder geen zorgen, ik heb mn tijd op het eiland goed besteed. De eerste avond hebben we nog een potje voetbal gespeeld tegen wat locals. Hierbij ging het voor mij bijna fout, ik raakte te bal net niet helemaal lekker en ik zag hem zo over het net van het overdekte basketbalveld vliegen. Op zich niet zo erg, maar de politie doet vooral in de nacht hun patrouille om te zorgen dat alle kroegen op tijd dicht gaan, en mijn bal vloog een kleine meter voor de voorruit van deze auto langs. Voor Freek ging het wel fout, hij verzwikte zijn enkel en kon amper meer lopen. Dus moesten we ons door een golfkarretje thuis laten brengen.

Hierdoor geïnspireerd gingen Floris en ik de volgende dag op zoek naar een plek om zo’n ding te huren. Voor het eerst in Mexico was er geen kartelvorming en was er daadwerkelijk prijsverschil tussen de verschillende verhuurders. Verder was overal in Mexico de prijs van dit soort verhuur, taxi’s, tours en dergelijke, allemaal onderling afgesproken werk en veel te hoog. Joep, Freek en Jasper gingen graag met ons mee in de golfkar, maar dat duurde niet heel erg lang. Dat ik de eerste 250 meter achteruit had gereden vonden ze nog wel grappig. Maar toen Floris en ik gingen proberen om waterijsjes te verkopen vanuit de golfkar, vonden ze het te gênant worden. Wij hadden grote lol en deelden 12 ijsjes uit aan wat lokale kinderen, taxichauffeurs en wat barpersoneel, allen met een grote glimlach op hun gezicht. Na een rondje rijden gaven we ook nog 2 mensen een lift, maar die vonden het na een paar iets te hard genomen hobbels ook wel mooi geweest. Floris en ik, toch volwassen jongens die beide bij een bank werk(t)en, besloten om kalmer te doen en met de rest erbij hebben we het eiland verkend. Het is echt niet normaal mooi op Isla Holbox, met overal de zee. We hebben nog ergens een beetje gezwommen en zijn bij een resort op het strand gaan lunchen. Tijdens de lunch kreeg ik opeens een goed idee hoe we het laatste half uur met de golfkar nog leuk konden besteden. Dus na de lunch hebben Floris en ik nog een race tegen elkaar gedaan. Dat de route door enkele drukke straten en rondom het plein ging, werd niet door iedereen gewaardeerd. Floris won uiteindelijk met 3 seconden verschil. Het klinkt natuurlijk allemaal wat onverstandig/kinderachtig en dat was het ook, maar dat was juist het grootste gedeelte van de lol die we hadden.

Het was mooi geweest, we zijn met z’n allen op het strand bij een strandtent gaan zitten. Heerlijk met de voetjes in het zand en een corona erbij (zonder limoentje). De zonsondergang was prachtig en werd nog magischer doordat het barpersoneel op grote schelpen ging blazen. Enigszins toeristisch, maar toch wel heel leuk. We hebben nog lekker gegeten, wat gedronken en goede gesprekken gehad. De volgende dag hoefde ik pas laat weg en kon ik dus overdag nog chillen op het strand.

Bacalar
Het voelde heel erg raar om in mijn eentje op de ferry van het eiland te zitten. Na een maand met vrienden te hebben gereisd, 2 weken VS en 2 weken Mexico, was ik nu weer alleen op pad. Ik heb het geweldig gehad in deze maand, maar ondanks dat voelde ik weer een soort zenuwachtig enthousiasme voor de komende maand, waarin ik in m’n eentje ben. Het gevoel dat je voor jezelf moet zorgen en niet weet wat er komen gaat. Vooral van dat laatste merk ik dat ik er enthousiast van word. Na een busrit sliep ik eerst een nachtje in Playa del Carmen. Beetje raar hostel was het, in mijn kamer lagen eigenlijk alleen maar Mexicanen. Veel kwamen pas halverwege de nacht binnen, ze lagen er namelijk niet toen ik ging slapen en wel toen ik wakker werd. Gelukkig had ik al mijn spullen nog en vertrok ik direct bij zonsopkomst, met de bus naar Bacalar. Daar heb ik de hele dag rondgefietst door het oude piraten dorpje, wat aan een prachtig blauw meer ligt. Natuurlijk ook nog gezwommen in het meer en zelfs weer eens een rondje hardgelopen. Vroeg naar bed gegaan, want er kwam weer een lange reisdag aan.

Tocht van Bacalar naar Caye Caulker
Op het internet had ik wel wat informatie opgezocht, maar vanuit officiële instanties niks gevonden. Ik moest dus maar gewoon op de gok gaan en kijken of het ging lukken. Ik wilde vanuit Mexico naar een eiland in Belize. Hiervoor moest ik eerst bij de grensstad komen, die aan zee ligt. Om 6 uur was mijn wekker gegaan, zodat ik zodra het licht werd kon vertrekken. Met mijn beide tassen op rug en buik stond ik langs de kant van de weg te wachten tot er een ‘collectivo’ langs zou komen. Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten voordat er een klein busje stopte. In mijn gebrekkige Spaans maakte ik duidelijk waar ik heen wilde, de chauffeur begreep het en deed de schuifdeur open. Ik zag een uitpuilende bus, hij zag nog ergens een plekje waar ik kon zitten met mijn beide tassen op mijn schoot. Dus ik zag achterstevoren in het gangpad op en soort verhoging voor de tank, duidelijk niet bedoeld voor een persoon en al helemaal niet voor een iemand die groter is dan de standaard van hier van 1.5m. De vele locals in het busje keken toch wel even vreemd op toen ik binnenkwam, inclusief Ajax shirt aan. Dus ik maar vriendelijk lachen, beetje zwaaien en excuses aanbieden voor mijn schoenen, die hangend aan mijn tas tegen iedereen aan zwaaiden. De meeste toeristen nemen deze bussen niet, omdat ze te oncomfortabel zijn. Gelukkig hoefde ik maar een klein uurtje, het viel dus allemaal wel mee. Wel moest ik in Chetumal nog bijna 2 km lopen naar de ferry. Omdat ik niet wist hoe laat deze ging, heb ik flink doorgelopen en kwam ik helemaal bezweet (het was al ruim over de 30 graden in de zon) om half 9 aan bij de ferry. Helemaal niemand was daar, wel een bordje dat de ferry om 3 uur pas ging.

Dus ik had een halve dag daar te besteden, ik vond een prima restaurant waar ik ontbeten en geluncht heb. Doordat ik mijn Ajax shirt aan had begrepen ze dat ik voetbal wilde kijken en terwijl ik bezig was om de radio op mijn telefoon aan te zetten, veranderde de televisie van kanaal en bleken ze Ajax uit te zenden. Ajax verloor vrij frustrerend van Getafe, dus genoeg daarover. Zelf verloor ik mijn blik op de tijd en besefte ik me om half 3 dat ik naar de ferry moest, want ik moest ook nog door de immigratie om Mexico uit te komen. Dus half rennend over straat maar een auto aangehouden en met gebrekkig spaans en handen/voeten duidelijk gemaakt aan de bestuurster wat ik wilde. Ze snapte het, want ze bracht me naar de ferry met haar auto. Ze was veel aan het praten, maar daar snapte ik dan weer niks van. Gelukkig was ik nog op tijd, kon ik snel nog even afgezet worden doordat ze me een exitfee lieten betalen. Die ik al in mijn vliegticket had betaald, maar waarvan duidelijk bewijs ontbrak. De volgende stap was dat iedereen die mee ging in de kleine watertaxi, zijn bagage in een lange rij moest leggen en op een paar meter afstand moest gaan staan. Het liedje ‘who let the dogs out’ werd opgezet en een drugshond en een militair gingen alles controleren. Een hele rare gewaarwording, terwijl we met 30 mensen moesten toekijken.
De watertaxi zelf, een klein bootje voor zo’n 30 mensen, wat met 60 km/h over volle zee ging. Was vrij ‘bumpy’, bij ruim 2 uur lang werden we alle kanten op gegooid. Maar ik had er duidelijk minder last van dan wat anderen in de boot. Er bleek nog een Nederlander in te zitten, ik was natuurlijk goed herkenbaar met mijn Ajax shirt. Maar voor zover ik dat nog niet had, heb ik in de afgelopen maanden nog meer een gave opgebouwd om binnen enkele ogenblikken te beoordelen of ik graag tijd met iemand doorbreng of niet. Uiteraard zit ik er wel eend naast, maar meestal klopt het aardig. Dit moet ook wel als je reist, anders ben je met veel te veel mensen contact aan het maken, waarvan achteraf blijkt dat het niet zo leuk is. In dit geval had ik er geen goed gevoel bij. Als je dan nog wel met elkaar op zo’n boot moet zitten, is het aardig blijven, ff een uurtje gezellig praten (want dat is natuurlijk zo erg nog niet) en vervolgens de befaamde woorden zeggen; ´veel plezier en misschien zien we elkaar nog eens’.
Na met de ferry, op een steiger, door de immigratie te gaan, was ik aangekomen in Belize. In Caye Caulker, een prachtig caribisch eiland. Hierover zal ik in het volgende verslag vertellen.

Kortom
Stranden, cenotes, corona, tempels, burrito's, pleinen, salsa, tequila, de sol, taco’s en de zangeres zonder naam hebben ervoor gezorgd dat de 2 weken in Mexico met Bas, Floris, Freek, Jasper en Joep een geweldige ervaring waren. Op dit moment ben ik dus in Belize aangekomen. Ik ben onderweg naar Peru, waar ik op 20 maart wil aankomen, omdat er dan weer iemand langskomt. Hoe ik daar precies ga komen, daar heb ik echt nog totaal geen idee van. Het kan zijn dat ik in redelijk hoog tempo een aantal landen in Midden-Amerika ga bekijken, maar misschien doe ik het rustiger aan en blijf ik op sommige plekken wat langer. Hangt natuurlijk van allerlei factoren af en op dit moment kan ik niet voorspellen in welke landen ik ga komen. Wel weet ik dat ik hoogstwaarschijnlijk over een paar dagen naar Guatemala ga.
Voor nu wil ik diegenen die het volledige verslag gelezen hebben daarmee feliciteren. Hopelijk hebben jullie nog een beetje kunnen lachen. Ik vind het nog steeds erg leuk dat er mensen zijn die de moeite nemen om te reageren of appjes te sturen, dus dank daarvoor!

X
Sneth