Azië afsluiten in Vietnam en Tokio

Wauw, de afgelopen 3 weken waren echt geweldig. Heerlijke tijd gehad in Vietnam en ook Tokio was heel erg bijzonder. Vietnam is echt een typische en ideale backpackbestemming, prachtige natuur en vooral veel andere backpackers. Het was enigszins koud toen ik er was, het is namelijk gewoon winter daar. Dit blog heb ik geschreven in Tokio, maar nu ik het post zit ik in de Verenigde Staten, in Hollywood (Los Angeles) om precies te zijn. Samen met Tijmen, die ik al sinds de basisschool ken, ben ik hier. Toen we samen op de middelbare school zaten, hadden we bedacht dat we ooit samen naar Las Vegas wilde gaan. Tijmen heeft net zijn master afgerond en dit leek ons dus een perfect moment om dit plan uit te voeren. Maar eerst nog even terugblikken op Vietnam en Tokio. Het blijft bizar hoe veel verschillende plekken ik zie en om al deze plekken ook zo goed met elkaar te kunnen vergelijken. In 1 week in de wereldsteden Ha Noi, Tokio en Los Angeles te zijn, is gewoon simpelweg heel erg gruwelijk. Op het moment van het plaatsen van dit blog zit ik in een soort binnenplaats van een hotel in Hollywood, te kijken naar een tv van 2 bij 1,5e meter en met om me heen allemaal veel te dure auto’s. Tijmen en ik staan op het punt om naar het strand te gaan en Los Angeles te bekijken.

Grensovergang Laos - Vietnam
Vroeg in de ochtend, terwijl de communistische propaganda nog door de luidsprekers galmde (zie vorig blog), vertrok ik met de bus uit Muang Kuah naar Vietnam. In Laos bestaan geen rijlessen, iedereen koopt zijn rijbewijs en leert het vervolgens ‘spelenderwijs’. Dit zorgt vooral voor stressvolle situaties bij de passagiers. In mijn bus zaten nog een paar Franse meisjes. Maar die hadden absoluut geen zin om moeite te doen door Engels met me te spreken. Sterker nog, enkelen gaven aan dat ze het niet eens fatsoenlijk konden. Verder waren er alleen maar locals in de busrit van 104 km, waar we ongeveer 4,5 uur over gedaan hebben. Dat het zo lang duurde kwam niet eens door de mist of de grensovergang, maar vooral doordat de chauffeur onderweg allerlei pakketjes aannam van locals die langs de weg stonden. Aan de andere kant van de grens werden deze dan op verschillende plekken weer afgegeven. Dit wordt niet van tevoren geregeld, de chauffeur geeft zijn telefoonnummer af en is vervolgens continu aan het bellen. De grensovergang aan zowel de zijde van Laos als die van Vietnam leverde niet meer problemen op dan verwacht. In Dien Bien Phu had ik, samen met de Franse meisjes 5 minuten om een nieuwe bus te regelen die ons direct verder zou brengen. Dit lukte, er kwamen meer dan genoeg mannetjes naar ons toe die ons maar wat graag wilde helpen. Einde van de dag was ik uiteindelijk, na duizenden bochten, in Sa Pa aangekomen.

Sa Pa
Wat een prachtige omgeving is dit, echt niet normaal. Het stadje zelf is verpest door het, veelal Aziatische toerisme. Overal staan grote hotels en hangen felle neonlopen, het ergste zijn nog wel alle straatverkopers die soms een half uur achter je aan lopen. Na een half uur alleen maar; “shoppiiiiing, shoppiiiing”, te horen was ik nog steeds niet geneigd om iets te kopen, tot grote teleurstelling van de oude vrouwtjes. Ik heb een scooter gehuurd en ben rond gaan rijden door de rijstvelden. Na wat zoeken had ik een klein weggetje gevonden waar alleen af en toe een local over reed. Dit was een hele mooie tocht; kleine huisjes tussen de rijstvelden, kinderen en dieren die achter elkaar aanrenden en mist die over de bergen gleed. Er strompelde een oud mannetje over het pad, die ik dus maar een lift heb gegeven. Hij had geen tanden meer, wel een groot mes bij zich, en hij kon niet echt praten, maar zijn glimlach maakte duidelijk dat hij erg blij was met de lift. Ook ben ik nog met een kabelbaan naar de top van de Fansipan berg gegaan. Dit is op 3143 meter, hiervoor moeten nog wel 600 treden beklommen worden, maar dan sta je wel op de hoogste berg van Indochina. Misschien dat het daarom wel zo’n populaire bestemming is onder Aziaten, bedenk ik me nu ik dit schrijf, die zijn vaak helemaal gek van iets wat ‘de hoogtste..’, ‘de grootste…’ of dergelijke is. De kabelbaan had ook 2 wereldrecords op zijn naam staan. Ik had gehoopt op een adembenemd uitzicht over alle bergen en rijstvelden om de top heen. Maar niet was minder waar, bovengekomende was er niks anders dan hele dichte mist. Het zich was 10 meter ongeveer, waardoor ik nog net het grote Budha beeld kon zien. Op de top van de berg was er heel af en toe wat blauwe lucht, voordat er weer een wolk over de bergkam kwam.

Ha Giang
Na weer een aantal uur doodsangsten te hebben uitgestaan kwam ik aan in Ha Giang. Deze busrit was nog wel een stuk erger dan alle andere tot nu toe tijdens mijn reis. Waar de meeste chauffeurs niet inhalen als ze aan het bellen zijn, deed deze het wel. Hij reed zo wild dat er iemand in de bus zat die een paar keer heeft moeten overgeven. Ook heeft de chauffeur geprobeerd om te ontsnappen aan de politie. De bus was niet vol, dus in elk gehucht werd er gestopt om te kijken of er nog locals mee wilde rijden. In een wat grotere stad duurde dit wat langer, tot de chauffeur kwam aangesprint en snel begon te rijden. De politie reed hem echter klem en heeft hem een ruim half uur ondervraagd voordat we weer verder konden.
Maargoed, genoeg over alle bussen. Ik was in Ha Giang, voor de befaamde ‘Ha Giang loop’ (dit is een Engels woord). Volgens veel mensen het hoogtepunt van hun reis, dus dan leek het mij dat ik er ook even een kijkje wilde nemen. Het concept is als volgt; je huurt een scooter en gaat met een groep van je hostel een aantal dagen rijden door de bergen. Het was absoluut een prachtige tocht, we hadden een groep van ongeveer 25 mensen en dat klikte heel erg goed. Er werd veel gelachen en veel mensen hebben ook na de tocht nog wat dagen met elkaar gereisd. De meeste mensen reden zelf op hun scooter, waaronder ik ook. Een aantal meisjes had er voor gekozen om een ‘easyrider’ te boeken, dit houdt in dat er een local voor je rijdt en je alleen achterop hoeft te zitten. We kregen op de eerste dag een briefing, waarbij de boodschap heel duidelijk was; “the more you honk, the safer you are”. Dit verklaarde dan ook de spierpijn die ik in mijn linkerduim had na afloop, ik had meer dan genoeg getoetert (lees elke bocht, drempel of bewegend object). De uitzichten en het gezelschap waren dus buitengewoon, het scooter rijden was totaal niet lastig en vooral heel leuk met alle bochten. Het enige wat misschien beter had gekund was het weer, veel mist en behoorlijk koud. Maar uiteindelijk ook nog een dag zon gehad. De loop gaat echt helemaal naar het noorden van Vietnam. We zijn zelfs nog even de grens met China over gelopen op een plek waar dit behoorlijk makkelijk kan. Wel werd op ons op het hart gedrukt om zo snel mogelijk terug te rennen als we een Chinese offical zouden zien.

Cat Ba
Oke oke, het begint irritant te worden, maar toch nog een laatste keer over de bus hier. Ik had een slaapbus van 11 uur richting Cat Ba. In de bus waren er 2 rijden met stapelbedjes, waar iedereen in moest liggen. De stoelen konden niet omhoog, je was verplicht om te liggen. In een veel te klein bed met mijn kleine (maar zware) tas op mijn buik, was het een fantastische nacht met toch ruim 3 uur slaap.
In Cat Ba heb ik dus eerst een dagje vooral heel rustig aan gedaan, wel even met een scooter rond gereden, maar verder vooral heel vroeg slapen. Cat Ba is het grootste eiland in de Ha Long bay, waarschijnlijk bij veel mensen wel bekend. Dit is een prachtige eilanden groep, met allemaal onbewoonde eilandjes die alleen maar bestaan uit rotsen en bomen. Jullie merken dat ik superlatieven te kort kom dit verslag en dat is echt niet zonder reden, noord Vietnam is bijzonder mooi. Een hele dag ben ik met een boottour door de baai gevaren, weer met mist, wat het extra misterieus maakte. We hebben nog een stukje met de kayak gedaan, een klein uurtje gezwommen en een wandeling gemaakt naar de top van Monkey Island. Als iets zo wordt genoemd, dan krijg ik al direct de kriebels, die apen weten dat toeristen eten aan ze geven en komen dat op een agressieve manier ophalen. Ik had niks meegenomen en werd niet echt lastig gevallen. Bij deze tour waren de mensen niet heel erg leuk, gelukkig nog wel een andere Nederlander, die ook alleen reist en die wel aardig was.

Ha Noi
Mijn laatste stop in Zuid-Oost Azie, een typische stad, waar ik het heerlijk vond. Een aantal dagen heb ik hier doorgebracht. Hierin heb ik eigenlijk vooral door de stad gelopen, foto’s genomen en nog even genoten van de Aziatische chaos. Overal rijden toeterende scootertjes, met vaak een volledig inboedel op de scooter gebonden. Het was wel echt een stuk chaotischer hier dan in de rest van Zuid-Oost Azië, het leek bijna op India. Via via kende ik twee Nederlandse jongens die er toevallig ook waren. Met hen heb ik enkele dagen samen opgetrokken, wat heel erg gezellig was. We zijn bijvoorbeeld met een tour naar Ninh Binh gegaan. De tour zelf was verschrikkelijk, met vele toeristen achter een gids met een vlaggetje aanlopen. Maar de locatie waar we zijn gaan fietsen en een boottocht hebben gemaakt, was wederom buitengewoon. Een rivier door vlakke rijstvelden met aan de zijkanten grote steile rotsen. Ik zal de superlatieven achterwege laten deze keer, maar jullie begrijpen hopelijk hoe mooi het was. Enige jammere in Hanoi was dat er op een ochtend ineens 2,5 miljoen Dong (zo’n 100 euro) was verdwenen uit mijn portemonnee nadat ik terugkwam van het douchen. Krijg ik helaas niet terug van de verzekering, dus het moet maar weer even een wake-up call zijn dat te makkelijk omgaan met spullen niet goed is. Ik heb expres meerdere dagen in Hanoi gezeten, de komende weken ga ik erg veel rondtrekken en af en toe is het gewoon nodig om langer op een plek te zitten. Zo kon ik al mijn kleren wassen en alles weer reorganiseren.

Tokio
Het werd tijd voor, waarschijnlijk, de laatste plek in Azië tijdens deze reis. Best jammer vond ik het, want in Azië is het heerlijk makkelijk veilig reizen en zijn er meer dan genoeg andere backpackers om zelf keuzes te kunnen maken met wie je wil omgaan. Maar eerst dus nog 4 dagen in Tokio. Hierin heb ik echt ongelofelijk veel gedaan en gezien. Want naast de vaste highlights van de stad wilde ik ook erg graag naar een aantal Olympische locaties. Op die manier zag ik weer hele andere delen van de stad. Het zorgde ervoor dat ik op 1 van de dagen meer dan 20 kilometer gelopen had en 17 verschillende metroritten genomen had. Ik was die dag van ook ruim 13 uur op pad geweest, maar toch. Het was aan de ene kant heel leuk om zo veel van de stad te zien, bijvoorbeeld het hockeystadion, Olympisch stadion (inclusief museum), naar een observatiedek om de stad van boven te bekijken en natuurlijk op typisch Japanse manier eten. Maar aan de andere kant in een grote stad als Tokio ontmoet je niet zo snel andere backpackers. Jullie weten inmiddels dat ik niet maanden in mijn eentje ben gaan reizen om ook echt in mijn eentje te zijn. Het was jammer om al de ervaringen in Tokio niet direct met iemand te kunnen delen. Zoals bijvoorbeeld dat elke restaurant buiten een automaat heeft om het eten te bestellen en het vervolgens binnen te laten bereiden. Of alle cafés met katten, honden, vogels, reptielen, waar je per half uur betaald om met deze dieren te chillen. Ook heb ik nog nooit zo vaak ‘sorry’ gehoord per dag, echt niet normaal en bijna irritant, ze bieden overal hun excuus voor aan. Nog een van de hoogtepunten van Tokio was het bezoeken van een Sumo toernooi. Sumo worstelen is niet heel erg vaak, er zijn maar 3 toernooien per jaar in Tokio. Ik had mazzel en kon er dus heen, hiervoor moest ik wel om 6 uur opstaan om vervolgens een uurtje in de regen te staan wachten. Ze verkopen elke dag 400 (van de 11.000) tickets in de ochtend, dit is de volledig bovenste rij, maar dan betaal je ook echt niks vergeleken met de rest. Ik heb er niet de hele dag gezeten, eerst in de ochtend een paar wedstrijden gekeken en daarna van 2 tot 6 de grote meneren gezien, letterlijk en figuurlijk. De hele arena was uitverkocht en de duizenden mensen lieten flink van zich horen. Hele bijzondere ervaring was het dus, veel oudere Japanners die er zaten en maar heel erg weinig toeristen.

Kortom
In Vietnam een heerlijke tijd gehad met prachtige natuur, mooie scootertocht en vooral heel erg veel leuke mensen. In Tokio ook fantastisch geweest, heel erg vet om de voorbereidingen voor de Spelen te zien, maar wel jammer om er alleen te zijn. Nu schrijf ik dit blog vanuit Hollywood, weer een hele nieuwe ervaring om in de VS te zijn. Heel erg veel zin om de komende 2 weken samen met Tijmen hier rond te reizen. En jullie zullen hier natuurlijk in mijn volgende blog alles over lezen.

X
Sneth