Feestdagen in Laos

Sinds 2 dagen ben ik in Vietnam, dus lijkt het me weer een mooi moment om de afgelopen tijd te beschrijven in een blog. In Europa is het koud en gezellig, in Laos was het vooral warm en feestelijk. Het is heel erg raar om met kerst en oud&nieuw aan de andere kant van de wereld te zitten. Normaal ben ik gewend om deze dagen met familie en vrienden door te brengen. Veel eten en mooie verhalen van het afgelopen jaar vertellen en aanhoren. Maar dit jaar was zowel kerst als NYE (om maar even in de internationale terminologie te gaan) niet heel anders dan de andere dagen hier. Hierover later meer in het uitgebreide verslag. In Laos heb ik een heerlijke week feest gehad in Vang Vieng, een typische backpacker bestemming. Daarna in Luang Prabang een paar rustige dagen gehad, op NYE na dan. Daarna via het noorden naar Vietnam gegaan. In het noorden, een bergachtig gebied, heb ik nog een mooie wandeling gemaakt. Inmiddels heb ik een ruime week geleden ook mijn volgende vliegticket geboekt.

Vientiane
Na een lange nacht op het vliegveld van Kuala Lumpur in de MacDonalds te hebben doorgebracht en een kleine 2 uur geslapen te hebben op mijn vlucht naar Laos, kwam ik aan in Vientiane. Een schattig klein vliegveld, waarbij het vooral heel erg lang, inclusief meerdere vragenlijsten, duurde voordat ik het land in mocht. In mijn hostel ben ik nog maar even op bed gaan liggen. De stad zelf was ook niet heel erg bijzonder, totaal niet eigenlijk. Ik ben er 2 dagen geweest, wat achteraf 2 dagen te lang was. Maar ik had geen zin om te haasten, is ook nergens goed voor. Één van die 2 dagen heb ik met 2 meisjes (Duitse en Nederlandse) door de stad gelopen, dit was wel een vermakelijke dag. Het Duitse meisje stelde zich behoorlijk dominant op en had een heel programma bedacht voor de dag. Ze had zelf ook nog een bus en had het allemaal precies voor zichzelf bedacht. Ik vond het allemaal wel prima en heb rustig achter ze aan gelopen. Het werd vermakelijk toen ik erachter kwam dat het Duitse meisje mij echt totaal niet mocht. Ze onderbrak me bij elke zin die ik uitsprak en negeerde me volkomen. Waar dit vandaan kwam, echt geen flauw idee. Maar samen met het Nederlandse meisje kon ik hier uiteindelijk hartelijk om lachen.

Vang Vieng
Ik had een heuse VIP bus geboekt om de 4 uur durende busrit te volbrengen (waren geen andere opties). Maar dit bleek allemaal minder leuk dan verwacht, ik had de chauffeur even geholpen met wat tassen op het dak leggen en ging dus als laatste het busje in. Vervolgens heb ik ruim 4 uur op een opklapstoeltje in het gangpad gezeten. Met bijna de hele bus gingen we naar hetzelfde hostel; het beruchte Nana’s Backpackers hostel. Een typisch partyhostel vol met (jonge) backpackers die komen feesten. Vang Vieng zelf ligt in een prachtige omgeving, weilanden met gewassen worden afgewisseld met steile rotsen vol bomen. De plek is wel enigszins verpest door het toerisme of juist opgebloeid, het is maar hoe je het bekijkt. Je kan kayaken, ziplinenen, buggy rijden, tuben, hot air balloon, delta vliegen, hiken, zwemmen in blue lagoons, grotten bekijken en ga zo maar door. Ik was hier rond kersttijd en heb dus kerst in het hostel gevierd. Dit werd gedaan door een groot (gratis) buffet voor het hele hostel. Op kerstdag ben ik gaan ‘tuben’, een typische backpacker activiteit. Een aantal jaar geleden was het verboden omdat er teveel slachtoffers waren gevallen, voornamelijk dronken mensen die op rotsen sprongen of niet konden zwemmen. Het gaat alsvolgt, je krijgt een band om mee te drijven door de rivier, wat je doet met een grote groep, om vervolgens naar barretjes te gaan langs de kade. Niet zoveel gevaarlijks aan dus, maar voor mensen die niet kunnen zwemmen of denken stoer te moeten doen door ergens vanaf te springen inderdaad niet verstandig. Inmiddels mag het weer en ik vond het fantastisch, we hadden een leuke groep mensen en ik heb onwijs kunnen lachen de hele dag. Verder ben ik met een buggy rond gereden, heb ik meerdere hikes gemaakt naar prachtige viewpoint en heb ik één grot bezocht. Door de Franse invloeden hier, toch wat goeds uit het koloniale verleden, kan je hier overal heerlijke baguettes kopen.

Luang Prabang
Deze keer heb ik het iets slimmer aangepakt en heb ik bij het boeken van het busticket gevraagd of ze mij als eerste konden ophalen. Hierdoor moest ik ruim een uur door het stadje rijden om iedereen op te pikken, maar kon ik wel voorin zitten. De wegen in Laos zijn niet recht, nee nee ze hebben elke 100 meter minimaal 4 bochten. Ook is er vaak maar één weg door een dorpje, dus kinderen, scooters, honden, voetgangers, koeien, auto’s en vrachtwagens maken allemaal van deze weg gebruik. De bus gaat van links naar rechts om iedereen in te halen en ik was na afloop vooral blij dat we geen kinderen geraakt hadden, die lijken zelf het gevaar niet in te zien. In Luang Prabang heb ik het vooral rustig aan gedaan, even een paar dagen bijkomen, mijn vluchten boeken en visa aangevraagd. Ik heb hardgelopen en met een mountainbike wat rondjes gefietst. Heerlijk om dan echt even over kleine onverharde wegen te kunnen gaan en zien hoe het leven daar is. Het bleek dat er voor de mensen in Laos ook een soort feest is rondom ons westerse nieuw jaar (zij vieren een ander moment). Overal zaten groepjes oude mensen samen om een plastic tafeltje te eten, veel bier te drinken en te zingen door een microfoon. Een van de dagen dat ik hier was heb ik nog met mijn hostel een tour gedaan naar wat prachtige, maar hele toeristische watervallen. Na afloop met wat mensen van deze tour gaan eten, wat een rare wending kreeg. Een Nederlands meisje voelde zich niet zo lekker en viel vrij snel flauw. Iemand anders, aan een andere tafel, voelde zich al een paar dagen niet goed en dus ben ik met ze in een tuktuk gestapt naar het ziekenhuis (behalve een Thais meisje leek niemand anders zich echt te bekommeren om de twee zieken). Het bleek bij beide voedselvergiftiging te zijn en na 2 uurtjes waren we weer uit het ziekenhuis, was wel een aparte belevenis.
NYE heb ik hier gevierd, samen met Elena en Marieke (twee Nederlandse meisjes die ik in Vang Vieng ontmoet had). Het wordt hier niet echt gevierd dus, sterker nog, het hostel had alle moeite moeten doen om tot na 11 uur open te kunnen blijven. Normaal gaat hier alles dicht om 11 uur vanwege de monniken die vroeg op moeten staan. Behalve de bowling alley, die ligt buiten de stad en blijft wel tot laat open. NYE was niet heel anders dan andere avonden hier, maar opzich wel een leuke avond gehad.

Nong Khiaw
Op 2 januari ging ik weer verder, weer eenzelfde soort bus die alle kanten op ging. Inmiddels ben ik erachter gekomen dat het goed werkt om tijdens de reis een podcast te luisteren. Vele heb ik er inmiddels al geluisterd, met ‘De zelfspodcast’ tot nu toe als favoriet. Nong Khiaw ligt in de bergen, in de jungle, naast de rivier. Klein dorpje, wat profijt heeft van het toerisme maar er niet door verpest is. Naast een pittige hike van 3 uur naar een viewpoint. Heb ik vanuit hier ook een 2 dagen hike gemaakt, met een Duits meisje en een jongen uit Kazachstan en onze fantastische gids (een oud klein mannetje van 65 die ongelofelijk snel rende door de bergen, alles in gebrekkig Engels sprak en vervolgens herhaalde in het Frans en maar niet kon ophouden over dat hij graag een 2e, 3e en een hele jonge 4e vrouw zou willen hebben). De eerste dag hebben we bijna 8 uur gewandeld, vanuit de rijstvelden omhoog de jungle in. Ik was 100% aan het genieten. Geen scooters of wifi in de buurt die dat konden verpesten. En we konden onwijs lachen met en om onze gids. Die meerdere keren zei; “sorry, I go little bit fast”. We sliepen in een klein dorpje bij een lokale stam, die inmiddels wel contact hebben met de buitenwereld. De volgende ochtend moesten we persé aanwezig zijn bij een huwelijk wat plaats ging vinden. Dat dit plaats ging vinden kwamen we rond 3 uur in de nacht achter, toen begonnen ze namelijk met keiharde muziek draaien, om aan de voorouders aan te kondigen dat het huwelijk de volgende dag zou zijn. Na een korte nacht waren we de volgende ochtend getuige van een vreemde ceremonie, met een hele hoop blije mensen, op twee na. Ik vroeg onze gids hoe oud het bruidspaar was, hier hoefde hij geen navraag voor te doen; “18”. Dat ze er een stuk jonger uitzagen, daar komt de overheid natuurlijk niet achter. De 2e dag hebben we 4 uur gewandeld naar een waterval, waarbij we vooral op het pad moesten blijven. Laos is namelijk het meest gebombardeerde land ter wereld (hier lijken ze bijna trots op te zijn), door de VS tijdens de Vietnam oorlog. Ongeveer 30% van deze bommen zijn niet direct ontploft en deze liggen dus overal verspreid door het land. Hierdoor is het land wel heel erg groen, omdat de lokale bevolking land niet zo snel om durft te ploegen voor landbouw of dergelijke. Vanaf de waterval gingen we terug naar het dorpje met een kayak.

Muang Kuah
Het leek mij wel weer een belevenis om naar Vietnam te reizen met een boot, dat was het ook. Bijna 7 uur opgevouwen in een klein bootje, waarbij de bankjes 15 cm boven de grond waren. Dat we door een prachtige omgeving van bergen en jungle gingen maakte een hele hoop goed, net als de spannende podcast die ik aan het luisteren was. We moesten 2 keer de boot uit, de eerste keer was het te ondiep en moesten we een heel stuk lopen om de boot de stroming te laten doorstaan (we gingen stroomopwaarts en stonden soms bijna stil). De tweede keer was het omdat er een dam gebouwd werd, in Laos worden overal dammen gebouwd tegenwoordig. Natuurlijk denken jullie nu; “he, hoe kan dat nou, Laos is een van de armste landen van de wereld”. Ze bouwen ze niet zelf, dat zie je direct als je de hoofdopzichter ziet lopen. China bouwt deze dammen en zorgt ervoor dat bijna alle opgewekte energie direct naar China gaat. Dat hierdoor het hele ecologische systeem veranderd, daar moet Laos dan maar mee omgaan. In Muang Kuah is helemaal niks te beleven, geen enkele toerist/backpacker blijft er langer dan 1 nacht. Ik wel, want ik had mijn Visum voor Vietnam nog niet binnen en vanuit hier moest ik de grens over. Dus ik heb een dagje daar rondgelopen en een kleine wandeling gemaakt. Niemand hier spreekt Engels, dus het was communiceren met handen en voeten. Ik zat op de eerste avond net te wachten om te gaan skypen met iemand, toen ik allemaal muziek hoorde. Dus ben ik maar gaan kijken en bleek de hele lokale bevolking zich te bezatten en liedjes te zingen in een café naast mijn guesthouse. Ze waren allemaal verbaasd wat ik daar deed en ik heb maar een biertje mee gedronken. De volgende ochtend werd het hele dorp om 05:30 wakker gemaakt, eerst met muziek om mensen aan te sporen om aan het werk te gaan en vervolgens het nieuws van de communistische regering, overal in het dorpje hangen luidsprekers. Gelukkig kreeg ik mijn visum de volgende dag en heb ik verder kunnen reizen naar Vietnam. Daarover zal ik in mijn volgende blog schrijven.

Tussendoor ook nog maar even een wat serieuzer verhaal, dit als waarschuwing voor mensen die hier geen zin in hebben.
Ik sluit dit verhaal af met het stuk wat ik het eerste geschreven heb. Toen ik vandaag in de bus zat en de Franse meisjes niet wilden communiceren (komt in volgend blog), had ik veel en veel te veel tijd om na te denken over wat ik ging schrijven. Als jullie dit blog lezen dan ben ik meer dan 100 dagen onderweg. Als je oppervlakkig naar mijn reis kijkt dan lijkt het alsof het 7 dagen per week, 24 uur per dag alleen maar genieten is; 9 landen bezocht, van de 101 dagen maar 2 dagen slecht weer gehad (de twee in Indonesië), prachtige hikes gemaakt, wilde tijgers gezien, talloze nieuwe mensen ontmoet, minimaal 3x per dag heerlijk uit eten etc. Maar 100 dagen onderweg, dat is toch niet iets wat heel veel mensen ooit hebben ervaren. Wat doet zoiets met je? Want dat ‘onderweg zijn’ daar komen enkele onvermijdelijke onzekerheden bij kijken. De basisbehoefte van een mens, in mijn ogen, vallen namelijk weg. -Een bed om in te slapen-; het komt niet heel vaak voor dat ik bij mijn ontbijt al zeker weet waar ik de komende nacht ga slapen, laat staan of deze plek enigszins acceptabel is. Soms weet ik dit om 9 uur in de avond nog niet eens. Van de 101 dagen zijn er 34 ‘reisdagen’ geweest, mijn backpack uitpakken doe ik dus nooit. -Schoon drinkwater-; heel simpel, dat is er niet, behalve als je het koopt in een fles. Te weinig kopen zorgt voor dorst, te veel kopen is onhandig meenemen. -Mensen om je heen die je kan vertrouwen-; ook vrij simpel, behalve Emilie en Tim, heb ik nooit mensen om me heen gehad die ik al langere tijd ken. Natuurlijk vertrouw ik andere backpackers wel, maar hoe goed vertrouw je echt iemand die je pas een paar uur kent?
De vraag was, wat het ontbreken van deze behoefte met een mens doet en dus eigenlijk hoe ik dit ervaar. Opzich doet het me vrij weinig, eigenlijk maakt juist het ontbreken van deze basisbehoeften het hele reizen zo spannend/avontuurlijk en daarmee leuk. Want de voldoening is een stuk groter als je een fijn bed hebt gevonden om in te slapen, nadat je er in het donker in een onbekende stad naar hebt moeten zoeken. Ik vind ook juist dit het leuke van reizen, dat niet alles vast staat en dat je niks ‘voor lief’ kan nemen. Iets wat ook tijdens een reis op een andere manier naar voren komt, want na 100 dagen heb ik heel veel watervallen, tempels, zonsondergangen, bergen, viewpoints, rivieren en gebouwen gezien. Het gevaar is dat je stopt met ‘verwonderen’ en dingen als normaal gaat beschouwen. Ik wijs andere backpackers hier vaak op, dat ze meer om zich heen moeten kijken en moeten beseffen hoe mooi of bijzonder het eigenlijk is om hier te zijn. Iets wat waarschijnlijk ook in Nederland niet slecht is om te doen, gewoon even stilstaan, om je heen kijken en beseffen hoe bijzonder het is (dit kan uiteraard zowel letterlijk als figuurlijk). Om hiermee te voorkomen dat het ‘normaal’ wordt. Want alle dingen die ik mis aan Nederland, zullen zoveel mensen hier nooit hebben of ervaren. Ik denk dat het een goede eigenschap is als je je kan verwonderen over dingen die andere mensen in je omgeving als normaal beschouwen, ik probeer mezelf dit aan te leren. Want uiteindelijk kan je niks voor lief nemen, behalve de zon die in de ochtend opkomt.

Kortom jullie hebben een (vrij persoonlijk, denk ik) inzicht gekregen in wat een urenlange (ruim 13 uur) busrit met een brein doet. Rest mij nu nog om jullie te vertellen wat mijn komende plannen zijn. Ik ben nu in het noorden van Vietnam, op 21 januari vlieg ik vanuit Hanoi naar Tokio. Daar zal ik 3 dagen zijn, voordat ik verder vlieg naar Los Angeles. Tijmen is een maat van mij sinds we 4 zijn en op de kleuterschool bij juf Hilly zaten, we hebben ruim 14 jaar bij elkaar in de klas gezeten. Sinds we het concept van Las Vegas kennen, wilden we daar al samen heen, nu gaat dat er eindelijk van komen. Na 2 weken in de USA ga ik door naar Mexico, waar 5 vrienden van me een vakantie hebben en ik een kleine week zal aansluiten. Na Mexico heb ik nog ongeveer 5 weken om naar Peru te komen. Als iemand tips heeft dan sta ik daar absoluut voor open. Zoals jullie begrijpen kijk ik weer ongelofelijk uit naar de komende periode. Het blijft elke dag genieten hier, ik probeer alles uit mijn reis te halen. Daarom is een groot deel van dit blog ook haastig geschreven en had ik allang in bed willen liggen op dit moment. Ik ga afsluiten en wens iedereen nogmaals een goed 2020 toe! De volgende keer waarschijnlijk een blog vanuit Tokio of de VS.

X
Sneth